Ze is een heel ander persoon geworden

"Zelf zag ze niet hoe mooi en geweldig ze is"

Amber Entius uit Oldenzaal was 7 jaar oud toen ze de diagnose autisme kreeg. Therapie bij Hulphond Nederland, waarbij ze met honden aan de slag ging met dingen waar ze in het dagelijks leven tegenaan liep, liet Amber uit haar schulp kruipen. “De honden hielpen me mijn emoties uit de knoop te halen.”

Vijf jaar geleden stond Amber al in dit magazine. Toen 11, nu 16 jaar oud. Ze volgde toen therapie bij Hulphond Nederland in Oldenzaal en we vroegen haar moeder destijds hoe dat in zijn werk ging. Nu zijn we terug bij het gezin en vertelt Amber zelf hoe het met haar gaat. We spreken haar online. Amber zit achter de laptop, samen met haar moeder. Het is vakantie, dus ze is vrij van school – in The Nightmare Before Christmas-joggingbroek, lampje aan en op de achtergrond geluiden van broer, zus en de honden, twee vriendelijke labradoodles; oudje Donut en de jonge energieke Cookie. 

Hondentherapie
Amber heeft Asperger, een vorm van autisme. “Daardoor ziet ze zelf niet hoe mooi en geweldig ze is”, legde moeder Liesbeth Grooten in dat vorige interview  uit. Op de basis- en middelbare school werd Amber voortdurend gepest. Ze was een makkelijk doelwit: communicatie vond ze lastig, ze kon moeilijk met haar emoties omgaan, werd snel boos en liet over zich heen lopen. De diagnose autisme kreeg Amber op haar zevende en het gezin werd doorgestuurd naar de GGZ voor passende therapie, om ervoor te zorgen dat Amber beter met zichzelf én haar omgeving om kon leren gaan. 

Ze startte met muziektherapie, maar dat bleek geen match. Broertje Jesse, die ook een vorm van autisme heeft, volgde op dat moment al therapie bij Hulphond Nederland. “Wij werden zo verliefd op die hondentherapie, dat we meteen hebben gevraagd of Amber ook mocht komen,” vertelt Liesbeth. En het was een succes: vijf jaar lang ging Amber, sowieso al een dierenvriend, naar therapie en door te trainen met de honden leerde ze om te gaan met dingen waar ze in het dagelijks leven tegenaan liep en haar grenzen aan te geven. 

Uit je schulp
Een bezoekje aan de Hema was vroeger al een enorme overwinning, nu, 5 jaar later, draait Amber voor zoiets haar hand niet meer om. En op het MBO, waar ze de opleiding Binnenhuisarchitectuur volgt, is het pesten helemaal voorbij. “Ik heb vrienden gemaakt en iedereen is aardig voor me. Als ik naar school ga met de trein, dan zijn er soms nog jongens die stomme dingen zeggen. Maar nu kan ik dat gewoon negeren, en doorlopen. Het doet me niks meer.” Helemaal te danken aan de therapie bij Hulphond Nederland, zeggen zowel Amber als Liesbeth. Waarom het zo goed werkt? “Het mooie van honden is dat ze zien wat de kinderen nodig hebben. Een keer was ze heel overstuur en mocht ze tijdens de therapie met de hond knuffelen om te ‘ontprikkelen’. Honden vinden mensen niet ‘raar’, ze nemen je zoals je bent.” De vraag ‘wie is Amber dan?’ vindt ze zelf lastig. Moeder Liesbeth antwoordt voor haar: “Ze is dol op muziek en gaat het liefst naar concerten of spreekt met vriendinnen af. Ze is eigenzinnig, creatief en koppig.” Amber moet lachen als ze haar moeders beschrijving hoort. “Klopt wel,” zegt ze. “Vooral dat creatieve: Ik ben altijd bezig met iets. Voor mijn studie maak ik maquettes of schetsen en ik teken en schilder zelf ook veel. En muziek luister ik áltijd.” Muziek is voor Amber een uitlaatklep, het enige dat haar rustig maakt als ze overprikkeld is. Want moeilijke momenten zijn er nog steeds.

Als Amber een drukke dag heeft gehad, kan ze geïrriteerd raken en trekt ze zich terug in zichzelf. Dan zet ze haar koptelefoon op en luistert naar Rammstein. “Ik focus op de melodie en vergeet alles om me heen.” Maar ook de honden van het gezin bieden soelaas. De oudste, Donut, fungeert voor Amber als hulphond. Ze voelt goed aan wat de stemming van haar baasje is en biedt troost als ze dat nodig heeft. “Ze zijn maatjes, echt onafscheidelijk,” zegt Liesbeth. 

Zijn wie je bent
Amber heeft fijne herinneringen aan de therapie, vooral aan therapeut Nicole en haar hond Sepp – Ambers favoriete ‘trainer’. “Ik werd zekerder van de trainingen. De honden luisterden naar me.” Achter een streep en omringd met koekjes moest ze bijvoorbeeld een hond op afstand zien te houden. Met een zacht stemmetje krijg je bij een hond niets gedaan, dus ze moest leren krachtig te zijn: in stemgeluid, toon, en lichaamshouding. “Door een sterke houding, schouders naar achteren, hoofd omhoog en een duidelijke stem, krijg je van zo’n hond wat je wil,” vult Liesbeth aan. “Als ze dat niet deed, keek die hond van ‘wat wil je nou?’ Had ze wel haar eigen kracht te pakken, dan deed hij alles voor haar. Een hond spiegelt heel mooi hoe je houding is.” 

De honden leerden – en leren – Amber zelfverzekerd te zijn. Dat ze niet hoeft te verdwijnen, maar gewoon mag zijn wie ze is. En zichzelf ís ze. Een meisje van 16, dat experimenteert met make-up en haar haar (“Nu is het bruin, maar het was al eens blauw, en paars…”), houdt van muziek en met haar handen werken, dol is op haar honden én haar vrienden. “Dat is echt het grootste verschil geweest,” zegt Liesbeth.

“Ze wacht niet meer af of ze er wel mag zijn. Ze stáát er nu gewoon. Het meisje dat in 2019 geïnterviewd werd voor dit magazine is een totaal ander persoon geworden. Ik ben apetrots.”