In 1998, ruim 25 jaar geleden, kreeg Hans Sanders een ernstig motorongeluk. Zijn rug en nek braken op tien plaatsen, met een hoge dwarslaesie en gedeeltelijke blindheid als gevolg. In die periode zag zijn vrouw Miriam op televisie dat Martin Gaus een VW bus schonk aan SOHO. “Mijn vrouw heeft me aangespoord om in 2001 contact te leggen met de stichting om te kijken wat de mogelijkheden voor mij waren.”

"Het vrijwillige PR-werk heeft ons
op verschillende plaatsen gebracht."

Dat contact in 2001 leidde tot zijn eerste ADL-hulphond Xander in 2002, die helaas al na 4,5 jaar werd afgekeurd en daarna volgden Oeke en Owen. “Nu ben ik al weer drie jaar samen met mijn vierde ADL-hulphond Abby.” Hans en zijn vrouw zetten zich ook in voor de stichting als vrijwilligers. “Ik ben PR-vrijwilliger, dat houdt bijvoorbeeld in dat ik presentaties geef voor groepen. Mijn vrouw is vrijwilliger voor het collecteproject en verkoopt haakwerk. De opbrengsten daarvan doneert ze aan Hulphond Nederland. Daarnaast zijn we ook opvanggastgezin en hebben al voor menig gepensioneerde hulphond een mooi pensioenadres gevonden. Oh ja, we zijn ook lid van de Club500.”

“Het vrijwillige PR-werk heeft ons op veel verschillende plaatsen gebracht en we hebben daar heel veel mensen ontmoet. Ik heb zelfs een gesprek met toen nog Koningin Beatrix gevoerd, bij de opening van het nieuwe opleidingscentrum in Herpen. Ook heb ik in 2011 samen met mijn ADL-hulphond Oeke, Rudolph en Patricia (de directeur en een medewerker van de stichting) in een handbike de Alpe’d Huez beklommen. 

Vroeger vs. nu
In 2001 was SOHO een idealistische club die mensen met een beperking een hulphond wilde geven. Men was gevestigd in een oud schoolgebouw met een paar bouwketen in de tuin. Inmiddels is de organisatie uitgegroeid tot een professionele organisatie in een mooi pand op een fijne locatie. Bij het groter worden van de organisatie is het persoonlijke contact wel een beetje verloren gegaan. De betrokkenheid lijkt daardoor minder en de focus lijkt meer naar kwantiteit verschoven te zijn. Ik snap dat dat nodig is, maar ik vind dat wel jammer. 

Leuke anekdote
Toen ik mijn eerste hulphond kreeg, was Hulphond Nederland nog niet zo bekend. Zo was ik een keer op een meubelboulevard en liet ik mijn hond achter in de auto springen. Toen ik achter het stuur ging zitten, hoorde ik een vader tegen zijn zoon zeggen: “kijk, dat is een blindengeleidehond.”

Mijn wens
“Ik hoop dat de stichting in de toekomst een dusdanige financiële draagkracht krijgt, dat de beslissing van de zorgverzekeraar, om een hulphond wel of niet toe te kennen aan iemand, niet meer zo’n belangrijke rol hoeft te spelen en ze dus nog meer mensen blij kunnen maken met zo’n fantastische hond.”