Toen ik in 1997 in verband met mijn handicap in een revalidatiekliniek lag, attendeerde een verpleegkundige mij op, toen nog, SOHO en de mogelijkheid van een hulphond. In februari 1999 ging ik na twee weken interne training naar huis met Nelis, mijn eerste hulphond. Sindsdien is er altijd een hulphond in mijn leven geweest.

Ik vind het leuk om te vertellen en te laten zien wat een hulphond allemaal kan, daarom doe ik vrijwilligerswerk voor de stichting in de vorm van demonstraties en lezingen geven, cheques in ontvangst nemen, etc. Hierdoor kom ik op veel verschillende plekken en bij de meest uiteenlopende organisaties. 

Vroeger vs. nu
Als het gaat over het hebben van een hulphond of niet, zou ik niets willen terugdraaien. Maar spreken we over de organisatie, dan mis ik de kleinschaligheid van toen. Je wist precies waar je moest zijn en wat je kon doen. Nu is het allemaal veel meer volgens regeltjes en protocollen. 

Leuke anekdote
Tijdens een uitvoering van de opera Lucia di Lammermoor in het theater ging mijn hulphond Hugo mee. Tijdens deze uitvoering begon ineens Enrico in groot wit verenkleed achter ons te zingen. Iedereen schrok zich dood. Ook Hugo. Hij stopte niet meer met blaffen. Enrico en zijn medezangers kregen hierdoor de slappe lach en konden niet meer doorzingen. De dirigent en het orkest speelden wel gewoon door en begrepen niet wat er aan de hand was. In de pauze kwamen de operazangers mij en Hugo bedanken voor de hilarische gebeurtenis. Sindsdien ging Hugo door het leven als ‘theaterhond’. 

"Vrijheid in de breedste zin van het woord"

Mijn wens
Ik hoop dat Hulphond Nederland nog heel lang blijft bestaan want een hulphond is naast een ‘hulpmiddel’ ook een maatje, begeleider, verpleegkundige, butler, kortom vrijheid in de breedste zin van het woord en dus onmisbaar!