In 2011 sprak ik iemand die gastgezin was. We hadden als gezin altijd honden gehad, maar zodra die ouder werden, vond ik het wat saai worden. De enthousiaste verhalen van dit gastgezin zorgden ervoor dat ik me aanmeldde bij Hulphond Nederland, omdat deze stichting dicht bij huis is. 

Al vrij snel na de aanmelding volgde er een thuisbezoek en tijdens dit thuisbezoek werd er al contact opgenomen met de stichting of er nog pups waren. Dit was het geval en zo haalden we een week later onze eerste hulphond-in-opleiding Zoef op.

Het samen trainen met gastgezinnen uit de regio, met en zonder gastgezinbegeleider, vond ik altijd erg fijn. We leerden veel van elkaar, deelden kennis maar ook de verdrietige momenten, bijvoorbeeld als er weer een hond naar het opleidingscentrum in Herpen ging. Iedereen begreep wat voor een verdrietig moment dat was. 

"Op een dag kwam een meneer naar me toe die me vroeg wat ik mankeerde, omdat ik maar liefst twee hulphonden nodig had."

Vroeger vs. nu
De beste verandering in de tijd dat ik ‘meeloop’ is voor mij de verschuiving naar meer ‘eigen fok’. De pups uit een nest van een fokgastgezin van de stichting worden geboren, hebben al zoveel geleerd in de acht weken voordat ze naar het gastgezin gaan. De pups die ik heb opgeleid en die uit eigen fok kwamen, waren bijvoorbeeld allemaal al zindelijk toen ik ze kreeg. 

Leuke anekdote
Ik heb een aantal jaar twee hulphonden tegelijkertijd in huis gehad en opgeleid. Geregeld liep ik dan ook met twee honden met een hulphonddekje om buiten. Op een dag kwam een meneer naar me toe die me vroeg wat ik mankeerde, omdat ik maar liefst twee hulphonden nodig had.