Eind jaren ‘90 ben ik in aanraking gekomen met Hulphond Nederland, toen nog SOHO. Ik was toen net rolstoelafhankelijk geworden en had door mijn Post Traumatische Dystrofie inmiddels heel veel zorg nodig. Na kennisgemaakt te hebben met de stichting was ik meteen verkocht; ik wilde ook zo’n prachtige hulphond die mij heel veel vrijheid zou geven. In juni 2001 kreeg ik mijn eerste hulphond Yce, een prachtige witte golden, die altijd een speciaal plekje in mijn hart zal hebben omdat hij mij een leven vol vrijheid en onafhankelijkheid heeft teruggegeven. Inmiddels zijn we bijna 23 jaar verder en heb ik na hulphond Uxy en hulphond Tierra nu mijn vierde hulphond Borre.
Al tijdens de trainingsweken werd er gevraagd of ik vrijwilligerswerk voor de stichting wilde doen en na 3 maanden mocht ik mijn eerste demo met Yce geven. Eerst was dat voornamelijk op scholen maar in de loop der jaren heb ik honderden lezingen en demo’s gegeven bij allerlei organisaties. Ik vind dat superleuk, want wat is er nu mooier dan vertellen over het belangrijke werk van onze hulphonden. Naast voorlichting geven ben ik ook vele jaren samen met mijn man aftrain-gastgezin geweest en hebben wij veel honden in opleiding in huis gehad. Erg intensief maar ook erg leuk!
"Dankzij de steun van mijn hulphond voel ik mezelf niet meer gehandicapt omdat ik weer heel veel dingen 'zelf' kan doen."
Het mooiste aan mijn vrijwilligerswerk voor Hulphond Nederland vind ik de ontroering die ik bij de mensen in de zaal zie als ik over het prachtige werk van onze hulphonden vertel. En de enorme blijdschap van een cliënt als wij een hond voor hem of haar hadden mogen opleiden, waardoor ook zij de vrijheid en onafhankelijkheid kunnen ervaren die ik door mijn hulphonden heb gekregen. Dankzij de steun van mijn hulphond voel ik mezelf niet meer gehandicapt omdat ik weer heel veel dingen ‘zelf’ kan doen. Dat is onbetaalbaar.
Leuke anekdote
Als je in een rolstoel zit, dan praten mensen niet tegen jou maar tegen degene die naast de rolstoel loopt. Als ze dan aan mijn man Dik de weg vragen, laat ik dat lekker gebeuren, want hij wijst ze altijd de verkeerde richting in. “Haha, denk ik dan, had je mij maar moeten aanspreken.“
Ina de Ritter • Cliënt en vrijwilliger
Vertel nog eens...
Eind jaren ‘90 ben ik in aanraking gekomen met Hulphond Nederland, toen nog SOHO. Ik was toen net rolstoelafhankelijk geworden en had door mijn Post Traumatische Dystrofie inmiddels heel veel zorg nodig. Na kennisgemaakt te hebben met de stichting was ik meteen verkocht; ik wilde ook zo’n prachtige hulphond die mij heel veel vrijheid zou geven. In juni 2001 kreeg ik mijn eerste hulphond Yce, een prachtige witte golden, die altijd een speciaal plekje in mijn hart zal hebben omdat hij mij een leven vol vrijheid en onafhankelijkheid heeft teruggegeven. Inmiddels zijn we bijna 23 jaar verder en heb ik na hulphond Uxy en hulphond Tierra nu mijn vierde hulphond Borre.
Al tijdens de trainingsweken werd er gevraagd of ik vrijwilligerswerk voor de stichting wilde doen en na 3 maanden mocht ik mijn eerste demo met Yce geven. Eerst was dat voornamelijk op scholen maar in de loop der jaren heb ik honderden lezingen en demo’s gegeven bij allerlei organisaties. Ik vind dat superleuk, want wat is er nu mooier dan vertellen over het belangrijke werk van onze hulphonden. Naast voorlichting geven ben ik ook vele jaren samen met mijn man aftrain-gastgezin geweest en hebben wij veel honden in opleiding in huis gehad. Erg intensief maar ook erg leuk!
"Dankzij de steun van mijn hulphond voel ik mezelf niet meer gehandicapt omdat ik weer heel veel dingen 'zelf' kan doen."
Het mooiste aan mijn vrijwilligerswerk voor Hulphond Nederland vind ik de ontroering die ik bij de mensen in de zaal zie als ik over het prachtige werk van onze hulphonden vertel. En de enorme blijdschap van een cliënt als wij een hond voor hem of haar hadden mogen opleiden, waardoor ook zij de vrijheid en onafhankelijkheid kunnen ervaren die ik door mijn hulphonden heb gekregen. Dankzij de steun van mijn hulphond voel ik mezelf niet meer gehandicapt omdat ik weer heel veel dingen ‘zelf’ kan doen. Dat is onbetaalbaar.
Leuke anekdote
Als je in een rolstoel zit, dan praten mensen niet tegen jou maar tegen degene die naast de rolstoel loopt. Als ze dan aan mijn man Dik de weg vragen, laat ik dat lekker gebeuren, want hij wijst ze altijd de verkeerde richting in. “Haha, denk ik dan, had je mij maar moeten aanspreken.“
Ina de Ritter
Cliënt en vrijwilliger
Vertel nog eens...