Begin 2001 schreef ik een open sollicitatiebrief. Na een aangenaam gesprek kreeg ik te horen dat er op dat moment geen passende vacature was en werd, met de belofte wanneer dat wel zo zou zijn er contact opgenomen zou worden, naar huis gestuurd. Tegen mijn verwachting in werd ik in juni van dat jaar gebeld voor de functie van trainer en toen ben ik in dienst getreden. 

Vroeger vs. nu
Ten opzichte van vroeger is de organisatie veel professioneler geworden. Het kleinschalige van vroeger had ook z’n charme maar dat is niet meer van deze tijd. Daarnaast was de verhuizing van de Kloosterstraat naar de Broekstraat een grote verbetering voor de honden; de grote benches, de omgebouwde slaapkamers en de beperkte buitenverblijven in de Kloosterstraat konden echt niet meer.  

"Als ik één ding kon terugdraaien ben
ik geneigd te zeggen: de trainingsweken."

Als ik één ding kon terugdraaien ben ik geneigd te zeggen: de trainingsweken. Die waren destijds nog ‘intern’. De cliënten leerden omgaan met de hulphond. Ze kregen theorielessen en praktijklessen op verschillende locaties. De groep bestond uit vijf cliënten, een verpleegkundige, een kok en twee cliëntinstructeurs. Intensieve, vermoeiende weken, maar ook erg gezellig. Maar misschien heb ik het na al die tijd (de laatste waren in 2013) ook wel geromantiseerd. 

De saamhorigheid van toen mis ik wel, maar dat is met de grote organisatie die het nu is natuurlijk ook niet meer haalbaar. 

Leuke anekdote
Tijdens de trainingsweken had mijn collega Inge Molleman het regelmatig over haar toenmalige echtgenoot, die ook Frank heette. Eind van de trainingsweek kwam een cliënt erachter dat het niet over mij ging; zij had de hele week gedacht dat wij een stel waren, niet dus!