Vertel nog eens...

In 1985 gingen we ’s avonds een stukje wandelen met de honden en de kinderen. We kwamen Hugo Baardman tegen, de nieuwe eigenaar van het oude schooltje in de Kloosterstraat. Hij vertelde over stichting SOHO, waar we erg van onder de indruk waren. Van het een kwam het ander; wij werden gastgezin van Bo, een lieve golden retriever, Henk ging de tuin bijhouden en ik trimde de honden van SOHO. Iris, het eerste fokteefje van de stichting, kwam bij ons wonen en kreeg haar nestje. Inmiddels zijn er maar liefst elf fokteefjes gepasseerd en hebben heel veel pups en honden in opleiding voor kortere of wat langere tijd bij ons gelogeerd. 

"Het is echt ons 'thuis' en een
deel van ons leven geworden."

Inmiddels hebben wij de functie van beheerders en wonen we op het terrein van de stichting. Het is echt ons “thuis” en een deel van ons leven geworden. We hebben in al die jaren zo veel bijzonders meegemaakt, maar het mooiste was het overdragen van de allereerste hulphond Bo en de geboorte van het eerste nestje. 

Leuke anekdote
Een leuke anekdote over de opening van het nieuwe pand; de Koningin zou komen en er was een hond uitgekozen om samen met de Koningin de opening te verrichten d.m.v. het doorknippen van een lint. Weken had hij geoefend met het dragen van een mandje met een zware antieke schaar. Netjes getrimd en gewassen liep hij, zwaaiend met zijn staart, trots rond met het mandje door het gebouw. Maar één dag voor de opening ging hij plots in staking. Gelukkig is er toen een andere hond gevonden die het wel leuk vond om het mandje te dragen en de opening te verrichten samen met de Koningin. Hij mocht nog wel meelopen, maar sjokte er een beetje achteraan zonder zwaaiende staart. Eind goed, al goed. 

Vroeger vs. nu
Het is wel verleidelijk om te denken dat het vroegere, knusse SOHO heel fijn was; net een grote familie waarin iedereen elkaar kende. Maar stilstaan is achteruitgaan. Uit alle nieuwe ontwikkelingen komt wel iets goeds voort. Belangrijk is dat je flexibel bent en mee kunt gaan met de ontwikkelingen. Dingen die niet goed werken worden vanzelf wel weer teruggedraaid. Maar je moet het wel een kans geven.

Het is heel fijn dat Hulphond Nederland zo hard gegroeid is in die 40 jaar. Zo kunnen we veel meer kinderen en volwassenen helpen op zowel fysiek als geestelijk gebied. 

Henk en Gerda de Best • Beheerders en vrijwilligers

Henk en Gerda de Best
Beheerders en vrijwilligers

In 1985 gingen we ’s avonds een stukje wandelen met de honden en de kinderen. We kwamen Hugo Baardman tegen, de nieuwe eigenaar van het oude schooltje in de Kloosterstraat. Hij vertelde over stichting SOHO, waar we erg van onder de indruk waren. Van het een kwam het ander; wij werden gastgezin van Bo, een lieve golden retriever, Henk ging de tuin bijhouden en ik trimde de honden van SOHO. Iris, het eerste fokteefje van de stichting, kwam bij ons wonen en kreeg haar nestje. Inmiddels zijn er maar liefst elf fokteefjes gepasseerd en hebben heel veel pups en honden in opleiding voor kortere of wat langere tijd bij ons gelogeerd. 

"Het is echt ons 'thuis' en een deel van ons
leven geworden."

Inmiddels hebben wij de functie van beheerders en wonen we op het terrein van de stichting. Het is echt ons “thuis” en een deel van ons leven geworden. We hebben in al die jaren zo veel bijzonders meegemaakt, maar het mooiste was het overdragen van de allereerste hulphond Bo en de geboorte van het eerste nestje. 

Leuke anekdote
Een leuke anekdote over de opening van het nieuwe pand; de Koningin zou komen en er was een hond uitgekozen om samen met de Koningin de opening te verrichten d.m.v. het doorknippen van een lint. Weken had hij geoefend met het dragen van een mandje met een zware antieke schaar. Netjes getrimd en gewassen liep hij, zwaaiend met zijn staart, trots rond met het mandje door het gebouw. Maar één dag voor de opening ging hij plots in staking. Gelukkig is er toen een andere hond gevonden die het wel leuk vond om het mandje te dragen en de opening te verrichten samen met de Koningin. Hij mocht nog wel meelopen, maar sjokte er een beetje achteraan zonder zwaaiende staart. Eind goed, al goed. 

Vroeger vs. nu
Het is wel verleidelijk om te denken dat het vroegere, knusse SOHO heel fijn was; net een grote familie waarin iedereen elkaar kende. Maar stilstaan is achteruitgaan. Uit alle nieuwe ontwikkelingen komt wel iets goeds voort. Belangrijk is dat je flexibel bent en mee kunt gaan met de ontwikkelingen. Dingen die niet goed werken worden vanzelf wel weer teruggedraaid. Maar je moet het wel een kans geven.

Het is heel fijn dat Hulphond Nederland zo hard gegroeid is in die 40 jaar. Zo kunnen we veel meer kinderen en volwassenen helpen op zowel fysiek als geestelijk gebied. 

Vertel nog eens...

Volledig scherm