Ik wist niet wat er met me aan de hand was, waarom dit met mij gebeurde.
HET VOELDE ALS EEN LAATSTE KANS
Therapeut Petra van Benten en Marleen
Tekst: Arianne le Duc (Hulphond Nederland) • Fotografie: Iris Kappert (Hulphond Nederland)
“Het voelde voor ons als een laatste kans, echt als de laatste strohalm, die dag dat we richting de therapielocatie van Hulphond Nederland reden. We waren immers bijna uitbehandeld. Hoe groot was dan ook onze blijdschap, vreugde en voornamelijk hoop toen we hoorden dat de therapeuten het traject met ons aan wilden gaan, dat ze er geloof in hadden iets voor ons te kunnen betekenen in deze uitzichtloze situatie.”
Marleen is pas 24 jaar wanneer ze voor het eerst wordt opgenomen. Haar lichaam heeft het letterlijk opgegeven; Marleen kan niet meer staan of lopen, niet meer eten en drinken. Het gevolg van jarenlange, vroegkinderlijke emotionele verwaarlozing en misbruik. Na een ogenschijnlijk normale jeugd, waarin de verlegen Marleen er alles aan doet zich aan te passen en onzichtbaar te zijn, weigert haar lichaam van de een op andere dag dienst. Op de PAAZ-afdeling van het ziekenhuis tracht men haar er weer bovenop te krijgen met medicatie.
Opnames en medicatie
“Ik wist niet wat er met me aan de hand was, waarom dit met mij gebeurde”, vertelt Marleen. “Maar toen ik 4 jaar later mijn man Hans leerde kennen, ervaarde ik wel hoe het er in een ander gezin aan toeging, een ‘normaal’ gezin. Dat was aan de ene kant erg schokkend voor mij, maar ook fijn om daar onderdeel van uit te mogen maken.” Ze trouwden, kregen vier kinderen en waren gelukkig met elkaar. Rond haar veertigste gaf haar lichaam echter nogmaals op; een tweede opname volgde. Ook hier werd alles weer verdoofd met heel veel medicatie, van een echte behandeling was geen sprake. “Ik kreeg de zwaarste medicatie en verder helemaal niets. Er was dagbesteding, dus je kon gaan tekenen of schilderen, iets anders werd niet geboden. Het ging niet goed met mij, nog een opname volgde, deze keer om van de medicatie af te komen. Het was echt een vreselijke periode; ik moest mijn man en kinderen in de steek laten, Hans draaide overal voor op terwijl hij ook nog gewoon moest werken. Gelukkig waren we gezegend met fijne mensen om ons heen die zoveel mogelijk hielpen.”
Zo gaat het jarenlang; na iedere behandeling lijkt het even goed te gaan, maar telkens volgt weer dat grote, zwarte gat. “Uit iedere behandeling nam ik wel iets mee, leerde ik wel iets, maar het gaf nooit het gewenste, langdurige effect. Ik kon naar mijn gevoel mezelf er ook niet volledig aan overgeven omdat er altijd een bepaalde druk op lag; de tijd waarin de behandeling afgerond moest zijn. Ook mijn verzoek om mijn man bij de behandeling te betrekken werd niet ingewilligd, ondanks dat ik, en hij ook, dat zo hard nodig had. Hierdoor groeide het onbegrip voor mijn lijf en tussen ons alleen maar verder.”
Therapeut Petra van Benten en Marleen
In 2018 start Marleen bij een psycholoog die wel aan verwerking wil werken. “Het was een heel zwaar traject en de dissociaties*, waar ik al sinds 2005 last van had, werden alsmaar erger.” Toch gaan ze, op aandringen van Marleen, door totdat haar lichaam het uiteindelijk weer opgeeft. Dissociaties komen vaker en duren langer. “Ik had soms zelfs dissociaties van drie dagen lang. Ondertussen kon ik niet eten en zelfs niet naar de wc, zo verkrampt was mijn lichaam.” De thuiszorg komt soms wel vier keer per dag om Marleen te verzorgen en haar blaas te legen. Ook haar man en kinderen worden begeleid door de thuiszorg in deze moeilijke periode.
Van verwerking naar regie
Op een avond kijkt Marleen met haar man op de televisie naar een item van EenVandaag over de therapie van Hulphond Nederland. Deze therapie voor mensen die vastgelopen zijn in de GGZ lijkt Marleen wel wat. “Wat heb ik te verliezen”, zei ik tegen mijn man, en drie weken later vond de intake al plaats. “Deze therapie is het beste wat me is overkomen in al die jaren therapie. De therapeuten keken naar wat ík nodig had; er was geen tijdsdruk en mijn man kreeg, naast dat hij aanwezig mocht zijn bij mijn sessies, zelf ook individuele gesprekken. Het doel van de therapie verschoof van verwerking naar het terugkrijgen van de regie over mijn eigen leven. Het voelde als een samenwerking.”
Ik had niets met paarden, maar dat is nu wel anders. Ze namen mijn spanning over en schudden het letterlijk van zich af. En ook met de honden kreeg ik een speciale band. Ik mocht zelfs in dissociatieve toestand naar de therapielocatie komen; in rolstoel, want lopen kon ik immers niet. Als ik daar dan lag, volkomen van de wereld, en totaal verkrampt waardoor ik niet bewegen kon, voelde ik door de aanwezigheid van de honden dat ik weer in beweging kon komen en de spanning een beetje van me af kon laten glijden. Marleen kreeg een speciale band met een aantal dieren, wat haar uiteindelijk ook veel heeft gebracht. “Het contact met een ietwat lui paard is daar een goed voorbeeld van. Ik moest leren de leiding over hem te nemen in plaats van dat het paard de koers bepaalde. Dat is me gelukt, met veel angst en inspanning en uiteraard aanwijzingen vanuit de therapeut. En zo leerde ik dan ook hoe ik dit toe kon passen in het dagelijks leven.”
Voor het eerst verdriet
Omdat Marleen ook zo’n grote steun vanuit de honden ervaart, krijgt ze het advies haar eigen hond mee te nemen naar de therapiesessies. Wellicht kon deze haar thuis ook helpen. “En inderdaad, onze oude Bob was geschikt en heeft thuis veel voor mij kunnen betekenen. Helaas is hij eind 2022 overleden. Het positieve aan deze uiterst droevige situatie was wel dat ik voor het eerst in mijn leven echt verdriet voelde. Mijn gevoel kwam eindelijk binnen!”
Ik kan mijn verleden niet uitwissen, maar ik heb geleerd ermee om te gaan en vooral uit te kijken naar de nieuwe dag en ook te genieten.
Dissociatie door dromen
“Het gaat oprecht beter, maar dissociaties heb ik nog altijd. Ik geloof ook niet dat ik daar ooit helemaal vanaf zal komen, maar sinds deze therapie zit er echt een stijgende lijn in hoe ik me voel en ik ben er van overtuigd dat dit zich voortzet. En mocht het toch tegenzitten, dan zal het dal minder diep zijn.” Op dit moment heeft Marleen zo’n twee tot drie keer in de week dissociaties die voortkomen uit dromen met telkens terugkerende thema’s als in de steek gelaten worden en klem zitten. “Natuurlijk is dit vervelend, maar sinds deze therapie ben ik minder verkrampt en duren de dissociaties minder lang; vaak ben ik halverwege de middag weer present en kan ik zelf koken en samen met mijn man eten. En de dagen dat ik goed opsta, wanneer ik dus geen dissociatie heb, zijn goed. En overdag schiet ik eigenlijk helemaal niet meer in een dissociatie. Dat is de grote winst die ik behaald heb!”
Balanceren
“Ik kan mijn verleden niet uitwissen, maar ik heb geleerd ermee om te gaan en vooral uit te kijken naar de nieuwe dag en ook te genieten. Het blijft wel balanceren. Ik voel nu beter aan wanneer mijn emmer overloopt en maak dan de keuze wat wel of niet te doen. Soms weet ik dat als ik iets doe, ik daarna een dag nodig heb om bij te komen, maar als het dat waard is, dan doe ik het gewoon. Mijn nieuwe rol als oma bijvoorbeeld. We zorgen nu zelfs één dag in de week voor onze eerste kleindochter. En word ik op de oppasdag niet ‘wakker’, dan heb ik afgesproken met Hans dat hij mij in dissociatieve toestand in de auto meeneemt en dan kom ik daar vanzelf wel weer een paar uur later uit. Het is wat het is, ik zal ermee moeten leren leven.”
De sleutel
Na 2,5 jaar therapie kiezen Marleen en de therapeuten van Hulphond Nederland ervoor om afscheid te nemen van elkaar. “Ik ben mijn therapeuten echt ongelofelijk dankbaar. Bij het afscheid hebben mijn man en ik hen symbolisch een sleutel overhandigd. Zij hebben namelijk net zo lang gezocht totdat de sleutel in het slot paste en daarmee de hoognodige verandering weten te brengen. Deze therapie is voor mij echt de sleutel tot verandering geweest.”
De namen van alle betrokkenen in dit artikel zijn gefingeerd om hun privacy te beschermen.
HET VOELDE ALS EEN LAATSTE KANS
Ik wist niet wat er met me aan de hand was, waarom dit met mij gebeurde.
De namen van alle betrokkenen in dit artikel zijn gefingeerd om hun privacy te beschermen.
Dissociatie door dromen
“Het gaat oprecht beter, maar dissociaties heb ik nog altijd. Ik geloof ook niet dat ik daar ooit helemaal vanaf zal komen, maar sinds deze therapie zit er echt een stijgende lijn in hoe ik me voel en ik ben er van overtuigd dat dit zich voortzet. En mocht het toch tegenzitten, dan zal het dal minder diep zijn.” Op dit moment heeft Marleen zo’n twee tot drie keer in de week dissociaties die voortkomen uit dromen met telkens terugkerende thema’s als in de steek gelaten worden en klem zitten. “Natuurlijk is dit vervelend, maar sinds deze therapie ben ik minder verkrampt en duren de dissociaties minder lang; vaak ben ik halverwege de middag weer present en kan ik zelf koken en samen met mijn man eten. En de dagen dat ik goed opsta, wanneer ik dus geen dissociatie heb, zijn goed. En overdag schiet ik eigenlijk helemaal niet meer in een dissociatie. Dat is de grote winst die ik behaald heb!”
Balanceren
“Ik kan mijn verleden niet uitwissen, maar ik heb geleerd ermee om te gaan en vooral uit te kijken naar de nieuwe dag en ook te genieten. Het blijft wel balanceren. Ik voel nu beter aan wanneer mijn emmer overloopt en maak dan de keuze wat wel of niet te doen. Soms weet ik dat als ik iets doe, ik daarna een dag nodig heb om bij te komen, maar als het dat waard is, dan doe ik het gewoon. Mijn nieuwe rol als oma bijvoorbeeld. We zorgen nu zelfs één dag in de week voor onze eerste kleindochter. En word ik op de oppasdag niet ‘wakker’, dan heb ik afgesproken met Hans dat hij mij in dissociatieve toestand in de auto meeneemt en dan kom ik daar vanzelf wel weer een paar uur later uit. Het is wat het is, ik zal ermee moeten leren leven.”
De sleutel
Na 2,5 jaar therapie kiezen Marleen en de therapeuten van Hulphond Nederland ervoor om afscheid te nemen van elkaar. “Ik ben mijn therapeuten echt ongelofelijk dankbaar. Bij het afscheid hebben mijn man en ik hen symbolisch een sleutel overhandigd. Zij hebben namelijk net zo lang gezocht totdat de sleutel in het slot paste en daarmee de hoognodige verandering weten te brengen. Deze therapie is voor mij echt de sleutel tot verandering geweest.”
Therapeut Petra van Benten en Marleen
Ik kan mijn verleden niet uitwissen, maar ik heb geleerd ermee om te gaan en vooral uit te kijken naar de nieuwe dag en ook te genieten.
In 2018 start Marleen bij een psycholoog die wel aan verwerking wil werken. “Het was een heel zwaar traject en de dissociaties*, waar ik al sinds 2005 last van had, werden alsmaar erger.” Toch gaan ze, op aandringen van Marleen, door totdat haar lichaam het uiteindelijk weer opgeeft. Dissociaties komen vaker en duren langer. “Ik had soms zelfs dissociaties van drie dagen lang. Ondertussen kon ik niet eten en zelfs niet naar de wc, zo verkrampt was mijn lichaam.” De thuiszorg komt soms wel vier keer per dag om Marleen te verzorgen en haar blaas te legen. Ook haar man en kinderen worden begeleid door de thuiszorg in deze moeilijke periode.
Van verwerking naar regie
Op een avond kijkt Marleen met haar man op de televisie naar een item van EenVandaag over de therapie van Hulphond Nederland. Deze therapie voor mensen die vastgelopen zijn in de GGZ lijkt Marleen wel wat. “Wat heb ik te verliezen”, zei ik tegen mijn man, en drie weken later vond de intake al plaats. “Deze therapie is het beste wat me is overkomen in al die jaren therapie. De therapeuten keken naar wat ík nodig had; er was geen tijdsdruk en mijn man kreeg, naast dat hij aanwezig mocht zijn bij mijn sessies, zelf ook individuele gesprekken. Het doel van de therapie verschoof van verwerking naar het terugkrijgen van de regie over mijn eigen leven. Het voelde als een samenwerking.”
Ik had niets met paarden, maar dat is nu wel anders. Ze namen mijn spanning over en schudden het letterlijk van zich af. En ook met de honden kreeg ik een speciale band. Ik mocht zelfs in dissociatieve toestand naar de therapielocatie komen; in rolstoel, want lopen kon ik immers niet. Als ik daar dan lag, volkomen van de wereld, en totaal verkrampt waardoor ik niet bewegen kon, voelde ik door de aanwezigheid van de honden dat ik weer in beweging kon komen en de spanning een beetje van me af kon laten glijden. Marleen kreeg een speciale band met een aantal dieren, wat haar uiteindelijk ook veel heeft gebracht. “Het contact met een ietwat lui paard is daar een goed voorbeeld van. Ik moest leren de leiding over hem te nemen in plaats van dat het paard de koers bepaalde. Dat is me gelukt, met veel angst en inspanning en uiteraard aanwijzingen vanuit de therapeut. En zo leerde ik dan ook hoe ik dit toe kon passen in het dagelijks leven.”
Voor het eerst verdriet
Omdat Marleen ook zo’n grote steun vanuit de honden ervaart, krijgt ze het advies haar eigen hond mee te nemen naar de therapiesessies. Wellicht kon deze haar thuis ook helpen. “En inderdaad, onze oude Bob was geschikt en heeft thuis veel voor mij kunnen betekenen. Helaas is hij eind 2022 overleden. Het positieve aan deze uiterst droevige situatie was wel dat ik voor het eerst in mijn leven echt verdriet voelde. Mijn gevoel kwam eindelijk binnen!”
Marleen is pas 24 jaar wanneer ze voor het eerst wordt opgenomen. Haar lichaam heeft het letterlijk opgegeven; Marleen kan niet meer staan of lopen, niet meer eten en drinken. Het gevolg van jarenlange, vroegkinderlijke emotionele verwaarlozing en misbruik. Na een ogenschijnlijk normale jeugd, waarin de verlegen Marleen er alles aan doet zich aan te passen en onzichtbaar te zijn, weigert haar lichaam van de een op andere dag dienst. Op de PAAZ-afdeling van het ziekenhuis tracht men haar er weer bovenop te krijgen met medicatie.
Opnames en medicatie
“Ik wist niet wat er met me aan de hand was, waarom dit met mij gebeurde”, vertelt Marleen. “Maar toen ik 4 jaar later mijn man Hans leerde kennen, ervaarde ik wel hoe het er in een ander gezin aan toeging, een ‘normaal’ gezin. Dat was aan de ene kant erg schokkend voor mij, maar ook fijn om daar onderdeel van uit te mogen maken.” Ze trouwden, kregen vier kinderen en waren gelukkig met elkaar. Rond haar veertigste gaf haar lichaam echter nogmaals op; een tweede opname volgde. Ook hier werd alles weer verdoofd met heel veel medicatie, van een echte behandeling was geen sprake. “Ik kreeg de zwaarste medicatie en verder helemaal niets. Er was dagbesteding, dus je kon gaan tekenen of schilderen, iets anders werd niet geboden. Het ging niet goed met mij, nog een opname volgde, deze keer om van de medicatie af te komen. Het was echt een vreselijke periode; ik moest mijn man en kinderen in de steek laten, Hans draaide overal voor op terwijl hij ook nog gewoon moest werken. Gelukkig waren we gezegend met fijne mensen om ons heen die zoveel mogelijk hielpen.”
Zo gaat het jarenlang; na iedere behandeling lijkt het even goed te gaan, maar telkens volgt weer dat grote, zwarte gat. “Uit iedere behandeling nam ik wel iets mee, leerde ik wel iets, maar het gaf nooit het gewenste, langdurige effect. Ik kon naar mijn gevoel mezelf er ook niet volledig aan overgeven omdat er altijd een bepaalde druk op lag; de tijd waarin de behandeling afgerond moest zijn. Ook mijn verzoek om mijn man bij de behandeling te betrekken werd niet ingewilligd, ondanks dat ik, en hij ook, dat zo hard nodig had. Hierdoor groeide het onbegrip voor mijn lijf en tussen ons alleen maar verder.”
Tekst: Arianne le Duc (Hulphond Nederland)
Fotografie: Iris Kappert (Hulphond Nederland)
“Het voelde voor ons als een laatste kans, echt als de laatste strohalm, die dag dat we richting de therapielocatie van Hulphond Nederland reden. We waren immers bijna uitbehandeld. Hoe groot was dan ook onze blijdschap, vreugde en voornamelijk hoop toen we hoorden dat de therapeuten het traject met ons aan wilden gaan, dat ze er geloof in hadden iets voor ons te kunnen betekenen in deze uitzichtloze situatie.”