Lucht
Al met al heeft de dierondersteunde therapie van het Domingo House van Hulphond Nederland Moniek en haar dochter Puck vooral heel veel lucht gebracht. “Het was een enorme geruststelling en openbaring dat ik via iemand anders weer een ingang kreeg bij mijn eigen kind”, vertelt Moniek. “Ook nu we alweer een jaar verder zijn, weet ik dat ik altijd bij Elles terecht kan als we vragen hebben of ons zorgen maken over Puck. Elles kan zó goed situaties lezen. Ze wist in de therapiesessies feilloos de vinger op de zere plek te leggen. Dat heeft ons allemaal vooruitgeholpen."

Waakzaam blijft Moniek altijd. “Als je zoiets met je kind hebt meegemaakt, ben je voortdurend alert. Maar dat zijn we hier thuis eigenlijk alle drie: we willen elkaar geven wat we nodig hebben en elkaar soms ook gewoon met rust kunnen laten. Ik ben blij dat ik nu aan Puck kan uitleggen waarom het zo moeilijk voor me is geweest. Ze begrijpt dat ook en is inderdaad socialer geworden. Ze is minder verdrietig. Het is alsof er een frisse wind door huis is gewaaid. Nu hebben wij gewoon weer een puber in huis!”

Uitlaatklep
Therapeuten bij GGNet zetten de familie nu ruim een jaar geleden op het spoor van dierondersteunde therapie van het Domingo House van Hulphond Nederland. En daar loopt Puck direct warm voor. “Ik houd van honden; we hebben zelf thuis ook twee honden. Hoewel ik nog geen andere therapie had gevolgd, had ik hier meteen heel veel zin in.”

Puck kan snel terecht bij een therapeut van Hulphond Nederland in Doetinchem. “En wat er toen gebeurde, was eigenlijk bizar”, vertelt haar moeder Moniek. “Al na afloop van de eerste sessie zag ik een totaal ander kind bij mij in de auto stappen. Ik zag voor die tijd bijna letterlijk de stoom uit haar oren komen en ik wist zeker dat het vroeg of laat verkeerd zou gaan. Maar in de therapiesessies van het Domingo House vond ze een uitlaatklep. Dieren verdraaien je woorden niet en onderscheiden geen hoofd- of bijzaken. De honden en therapeut Elles hebben echt wonderen verricht.” Ook Puck zelf wordt verrast door de uitkomsten. “Ik deed opdrachten met de honden en leerde hen een soort kunstjes. Ondertussen praatte ik met Elles, maar ik richtte me vooral op de honden. Sinds die sessies voelde ik me meer open en socialer, ook op school.”

In bescherming
Wekenlang brengt Moniek Puck naar Doetinchem voor een therapiesessie met Elles en drie verschillende honden. Labradoodle Novak is Pucks favoriet, maar het maakt haar eigenlijk niet uit met wie ze tijdens de sessies mag werken. “De honden waren altijd blij om me te zien! Dat vond ik zo leuk; het was echt heel fijn om met ze aan de slag te gaan.”

Moniek wacht tijdens de sessies in de auto of op een bankje. Zelden of nooit is ze als moeder bij de therapiesessie aanwezig. “Ik zag Puck met de week opener worden. En ik realiseerde me dat kinderen soms niet alles aan hun ouders willen vertellen. Puck nam ons feitelijk in bescherming door niets te zeggen; ze wilde ons niet boos of verdrietig maken, want dat waren we toch al.”

“Puck wilde niets zeggen, ze wilde nergens over praten, ze sloot zich af. We herkenden ons eigen kind niet meer. Vroeger zong en danste Puck altijd voor ons en dan moesten wij klappen. Het was een heerlijk, vrij kind. Nu was die onbevangenheid echter volledig weg en kon ik het wel uitschreeuwen naar haar: ‘Wát is er met je aan de hand?’. “Ik wilde intens graag het contact forceren”, vertelt Moniek. “Soms was ik bang dat ze er zomaar tussenuit zou piepen, want die signalen waren er ook.”

Verdrietig
Puck is als kind al een bijzonder meisje. Haar lichamelijke ontwikkeling start reeds op jonge leeftijd, en ze blijkt bijzonder gevoelig. "Ze zei eens tegen mij: 'Mama, ik voel me de hele tijd zo verdrietig. En ik weet niet waarom'", herinnert Moniek zich. "In 2017 kregen we als gezin het nodige voor onze kiezen. Mijn schoonvader overleed, mijn eigen vader liet ons in de steek en we hadden te maken met een agressieve buurman, die regelmatig verhaal kwam halen. Al die dingen heeft Puck ook meegekregen. Die zorgden ervoor dat ze volkomen in zichzelf gekeerd raakte. Ik wilde wanhopig graag contact met haar maken, maar wij kwamen er als ouders niet meer doorheen.”

Hulp van een kinderarts in het ziekenhuis en van specialisten van GGNet mag niet baten. “Ze konden weinig voor ons betekenen. Puck kreeg wel allerlei labels opgeplakt, waaronder autisme. Maar dat bracht ons niet dichter bij een oplossing. Ik had het gevoel dat mijn woorden en verhalen anders werden uitgelegd dan ik ze bedoelde. Iets wat in mijn beleving een bijzaak was in het hele verhaal, werd dan ineens een hoofdthema. En al die tijd dacht ik: ze heeft gewoon een trauma opgelopen.”

Pubers zijn wel vaker slecht aanspreekbaar of in zichzelf gekeerd. Maar in het geval van haar nu vijftienjarige dochter Puck maakte Moniek uit de Achterhoek zich al langere tijd steeds meer zorgen. “Mijn man en ik konden totaal geen contact meer met Puck krijgen.” De therapiesessies bij Hulphond Nederland zorgen voor een klein wonder.

'We kwamen er als ouders niet meer doorheen'

Therapie met hulphonden maakt puck totaal ander kind