Ik was gewoon kansloos
“Na de geboorte van ons tweede kind, mijn derde dus, had ik het heel erg zwaar. Waarschijnlijk was er sprake van een postnatale depressie. Zo kwam ik weer in de hulpverlening terecht. Desondanks werd ik steeds depressiever. De behandeling stopte, waardoor ik zelfs twee jaar thuis heb gezeten zonder enige hulp. Ik had inmiddels besloten om de relatie te stoppen. Hij was er immers toch nooit. Ik heb toen een videohometraining* ingeschakeld, omdat ik onzeker was en me afvroeg of ik het allemaal wel goed deed met mijn kinderen. Gelukkig kreeg ik teruggekoppeld dat ik het prima deed. Ik ging de verpleegkundige, die daarvoor bij me thuis kwam, steeds meer vertrouwen en vertelde haar over mijn depressiviteit en uiteindelijk ook dat ik het niet meer zag zitten. Dat had ik nooit moeten doen. Achteraf bleek namelijk dat zij in contact stond met mijn ex-vriend, de vader van de jongste twee kinderen, de politieagent dus. Hoewel hij geen gezag had over de kinderen, vertelde zij hem alles wat ik met haar besprak. Daarmee ging zij haar boekje dus ver te buiten. Hij heeft op grond wat zij vertelde een valse aangifte gedaan; ik zou mijn jongste zoontje iets aan hebben willen doen, waardoor ik opgepakt werd en uiteindelijk drie weken onterecht heb vastgezeten. Dat is uiteindelijk wel ‘rechtgezet’ middels een schadevergoeding. Maar hij had wel mijn twee jongste kinderen meegenomen die inmiddels bij hem woonden. Ik heb toen met man en macht, twee jaar lang, geprobeerd ze terug te krijgen. Jeugdzorg gaf aan dat de kinderen terug naar mij, hun moeder, konden. De Kinderbescherming besliste echter dat de kinderen beter af waren bij hun vader, omdat ze daar inmiddels al twee jaar woonden. De rechter ging daar helaas in mee.” Uiteraard ging Uma hier tegen in hoger beroep. Zeven jaar van procedures tegen haar ex mochten niet baten. “Als je ex voor de politie werkt, sta je gewoon met 3-0 achter. Ik was gewoon kansloos.”

“Alles wat ik opgebouwd had was weg, want mijn ex had alle spullen van de kinderen meegenomen. Er stond zelfs geen bed meer voor hen om in te slapen. Ik heb toen geprobeerd een einde aan mijn leven te maken, zelfs twee keer in één week. Dat was mogelijk omdat ik de volgende dag gewoon weer naar huis werd gestuurd. De tweede keer heeft mijn oudste zoon me gevonden. Dat heeft mijn leven gered.”

Ze lieten me niet los
“Door Ellen, een kennis die me attendeerde op het bestaan van het Domingo House, besloot ik mijn leven nog een laatste kans te geven. Ik meldde me aan en ben in mei gestart met de behandeling. Ik had me ingelezen en dacht dat ik hier niet zo veel hoefde te praten. Daar was ik na veertig jaar hulpverlening namelijk wel klaar mee. Ik dacht dat het meer iets met paarden en honden was. Dat bleek echter niet het geval. In het Domingo House word ik behandeld door Eric en Elke. Het heeft hen heel wat moeite gekost me open te breken, heb ik later van hen begrepen. Ze lieten simpelweg niet los, bleven maar doorgaan. Zij hadden door dat ik alle laatjes dichthield en niets wilde delen. Door allerlei oefeningen zoals opstellingen kregen zij de inzichten die ze nodig hadden om erachter te komen waar ik last van had; wat maakte dat ik zo depressief was, dat ik telkens tegen een deur aanliep in het leven.”

“Hoe verschrikkelijk ook, het zat hem uiteindelijk niet in het misbruik of de mishandeling zelf, maar in het ontbreken van een veilige omgeving. Ook in de angst voor mijn adoptieouders, die niet eens meer in leven zijn. Nog steeds bepaalden zij zoveel in mijn leven; was ik nog steeds dat angstige meisje dat niets waard was en niets kon. Ik moest los komen van mijn adoptieouders, van de mishandelingen en het misbruik. Dat is uiteindelijk gelukt. Zo was er een oefening waarin mijn adoptieouders fictief een plekje kregen in de ruimte. Eerst nog zo ver mogelijk weg en daarna stapje voor stapje dichterbij. Ik kreeg het daar letterlijk benauwd van; ik voelde nog steeds zoveel angst voor hen en ging ernstig gebukt onder de trauma’s die zij me hebben gegeven. Ik moest echter de confrontatie wel aangaan. Eric heeft me laten praten tegen hen, me in het begin letterlijk verteld wat ik tegen ze moest zeggen. Het heeft echt een aantal sessies geduurd voordat ik los van ze kwam.”

Aanvankelijk vluchtte hij naar het buitenland. Toen hij terug kwam naar Nederland werd hij opgepakt op Schiphol en kreeg een taakstraf. Later werd hem ook nog een straatverbod opgelegd. Helaas hield hij zich daar niet aan. Er volgde namelijk een periode van dreiging en stalking. Gelukkig kreeg je in die tijd als zwangere vrouw vrij snel een ander huis en verhuisde ik naar een nieuwe woning. Hij wist me echter snel te vinden, waarna zijn gedrag gewoon door ging. Ik ben toen verhuisd naar een andere plaats en pas drie jaar later weer teruggekeerd.

Dat had ik nooit moeten doen…
Een vrij normale en rustige periode van een paar jaar volgt voor Uma en haar zoon. “Toen mijn zoon op kamp ging, ging ik mee als één van de dertig begeleiders. Hier leerde ik een man kennen waarmee eerst een vriendschap en later een relatie ontstond. In de beginperiode van de relatie begeleidden we in de weekends en vakanties samen survivalgroepen in de Ardennen, waar we elkaar hadden leren kennen. Dat was een leuke tijd. Toen ik na een poosje zwanger van hem werd, veranderde dat. Hij was namelijk allerminst blij met de zwangerschap, omdat hij geen kinderen wilde. Ik koos toch voor het kind; ik had immers al eerder een kind alleen opgevoed. Het werd een onstabiele latrelatie die uiteindelijk zo’n zeven jaar duurde en waar ook nog een tweede kind uit voort kwam. Omdat we niet samenwoonden en hij zijn verantwoordelijkheid totaal niet nam, zag ik hem niet zo heel vaak. Alle belangrijke momenten verzaakte hij, zoals verjaardagen van de kinderen en operaties. Hij was er nooit. In die zeven jaar - tussen de geboortes van de twee kinderen in - stimuleerde ik hem om voor de politie te gaan werken. Ik dacht een baan die hem de hoognodige stabiliteit en verantwoordelijk zou kunnen brengen. Dat had ik dus nooit moeten doen…”

Op eigen benen en afgekeurd
“Zonder een echte opleiding en zonder ook maar iets geleerd te hebben van mijn adoptieouders, moest ik ineens op eigen benen staan. Maar ik wist nog helemaal niets van het leven. Ik vond gelukkig snel een baantje, dat ik helaas binnen mijn proeftijd ook al weer verloor.” Zo ging het keer op keer. Een baan vinden was geen probleem, houden echter wel. “Zodra er dingen van me verwacht werden, kwam het onzekere meisje in mij naar boven. Ik was en kon immers niets, dat had ik mijn hele leven al te horen gekregen. Ook de hulpverleners, waar ik sinds mijn vijftiende al regelmatig kwam, konden me daarin niet verder helpen. Zo werd ik op mijn eenentwintigste op psychische gronden al afgekeurd voor werk.”

“Ik kreeg een relatie met een man, de vader van mijn oudste zoon. We hadden het leuk samen, totdat ik zwanger raakte. Hoewel de zwangerschap een wens was van ons beiden, veranderde zijn gedrag 180 graden. Toen het echt leek te gaan escaleren, probeerde ik de relatie met hem te verbreken. We woonden niet samen, dus dat leek niet zo’n grote stap. Hij accepteerde dat echter niet, en heeft me daarna drie dagen lang gegijzeld. Hij stopte me in zijn auto en reed met mij het hele land door terwijl hij me met wapens bedreigde. Hij wilde me liquideren en bleek achteraf psychotisch. Uiteindelijk heeft hij me toch weer thuis gebracht, waarna hij me ieder kwartier belde om te controleren waar ik was. Ik zocht een uitweg en belde mijn adoptieouders. Voor die mensen had hij wel ontzag, vraag me niet waarom. Mijn adoptiemoeder vroeg me sigaretten te brengen. Dat gebruikte ik als excuus om naar hen toe te gaan. Toen ze de deur open deden en zagen dat ik helemaal over de rooie was, mocht hij niet mee naar binnen en was ik even veilig voor hem.”

De namen van alle betrokkenen in dit artikel zijn gefingeerd om hun privacy te beschermen.

Je hoeft niet naar huis na drie kwartier
“Het helpt enorm dat je in het Domingo House geen tijdsdruk voelt. Er hangt letterlijk geen klok, dus ze nemen de tijd voor je. Je hoeft niet na drie kwartier weer naar huis. Het feit dat je altijd twee behandelaren hebt, lijkt misschien intimiderend, maar is zo fijn omdat ze enorm goed op elkaar ingespeeld zijn. Ik vond het ook prettig om oefeningen met de dieren te doen. Dat was in mijn geval maar een klein deel van de gehele behandeling. Eric en Elke zeiden regelmatig hoe trots ze op me waren als ik weer iets bereikt had. Op een bepaald moment kon ik ook weer trots zijn op mezelf. Waar ik in het begin steeds vroeg om bevestiging, durfde ik opeens zelf dingen te beslissen en voor mezelf te kiezen.”

Energie en zin in het leven
“Het gaat echt beter met me. Ik doe nu wat ik wil zonder te denken dat ik het niet kan. Ik sta veel sterker in mijn schoenen, laat me niet meer uit het veld slaan door een akkefietje en ben zelfs niet meer bang. Ik ben ook niet meer bang om uitdagingen aan te gaan. Zo durfde ik niet meer te werken, ik was immers niets waard en had niets toe te voegen. Inmiddels heb ik mijn eerste dag vrijwilligerswerk al achter de rug en ik vond het fantastisch. Mijn volgende doel is betaald werk. Niet voor het geld, maar ik wil er weer toe doen en deel uitmaken van de maatschappij. Ook heb ik via mijn hondje een club van mensen leren kennen waar ik regelmatig contact mee heb en dingen mee onderneem. Ik heb nog een hele lijst aan dingen die ik wil doen. Hoe dan ook, de eerste stappen zijn inmiddels gezet. De rest volgt zeker nog. Ik heb weer energie en zin in het leven.”

Verdriet om gemis
“Waar ik eigenlijk het meeste verdriet van heb, is het gevoel dat ik zoveel jaren heb gemist. Ik ben nu dingen aan het leren en aan het uitzoeken die je normaal in je twintiger jaren doet. Dat voelt wel als verlies. Maar het leven lacht me nu weer toe. Daar ben ik de mensen van het Domingo House enorm dankbaar voor.”

De deur opent en met een grote glimlach word ik verwelkomd door Uma, een mooie vrouw van 55 jaar met een prachtige bos donkere krullen en een lieve lach. Sinds mei 2022 wordt Uma behandeld in het Domingo House. Wanneer zij van haar behandelaar verneemt dat het Domingo House, onderdeel van Hulphond Nederland, voor de therapie die zij volgt geen vergoeding ontvangt, biedt ze meteen haar hulp aan. “Hoe kan ik helpen?”

In 7 maanden verder dan in 40 jaar
Op de vraag waarom ze zo graag wil helpen zegt Uma: “Ik ben mijn behandelaren Eric en Elke van het Domingo House zo enorm dankbaar, dat kan ik niet omschrijven. Zonder hen was ik er nu niet meer geweest. Veertig jaar geestelijke hulpverlening heeft me niet gebracht waar ik nu sta, en ik word pas sinds mei, zeven maanden nog maar dus, behandeld in het Domingo House. Ik hoef niet meer dood, ik heb weer zin in het leven!”

Als klein meisje van slechts één jaar oud, wordt Uma geadopteerd vanuit het kindertehuis. “Mijn biologische moeder was zwanger van haar zwager, de man van haar zus die dus vreemd ging met mijn moeder. Zij heeft daarom zelf drie abortuspogingen gedaan, de laatste door uit een raam te springen, terwijl ik dus nog in haar buik zat. We overleefden het beiden, maar ik werd direct bij mijn geboorte, ik woog nog geen 4 pond, van haar afgenomen. Toen ik één jaar oud was, werd ik vanuit het kindertehuis geadopteerd door mijn adoptieouders, die vóór mijn komst ook al een tweeling geadopteerd hadden. Met mij hadden ze echter ‘moeite’ bleek later, omdat voor de buitenwereld wel duidelijk was dat ik niet biologisch aan hen verwant was. Dat probleem hadden ze niet met de tweeling, met hun blauwe ogen en blonde haar. Daar op dat moment, weet ik nu, startte de emotionele verwaarlozing; in hun ogen was ik immers minderwaardig, niet goed genoeg.”

Naast de emotionele verwaarlozing, werd Uma ook nog eens lichamelijk mishandeld. “Het was sowieso een vervelende situatie bij ons thuis. Onze adoptiemoeder was alcoholiste en onze adoptievader een narcistische, gewelddadige man. Ik was als de dood voor hem.” Als Uma dertien is, wordt ze seksueel misbruikt door haar adoptiebroer. Op haar veertiende probeert Uma voor de eerste keer een einde aan haar leven te maken, maar een vriendin waarschuwt net op tijd de huisarts. Hierna belandt ze in de crisisopvang. Op haar vijftiende volgt een aanranding door een groep van zo’n 15 tot 20 jongens. “Ik heb dit thuis niet eens verteld”, zegt Uma, “ik voelde me er immers niet veilig en dacht dat ze me toch niet zouden geloven.” Wanneer het misbruik door haar adoptiebroer op haar achttiende met behulp van een therapeut naar buiten komt, wordt alles ontkend en is er enkel ongeloof en onbegrip voor haar situatie. Uma verlaat daarna het huis om op zichzelf te gaan wonen.

De papieren voor de levenseindekliniek lagen al klaar, ondertekend door alle benodigde artsen en hulpverleners. Na veertig jaar geestelijke hulpverlening en twee suïcidepogingen was de wil om te leven bij Uma er echt niet meer. Ze ging eruit stappen. Totdat ze tijdens een wandeling een kennis tegenkomt die haar vertelt over het Domingo House. Die dag besloot ze: “Dit wordt mijn laatste poging.”