Wie is Peter van Uhm?
"Ik ben in 1955 geboren, in Nijmegen-Oost op een paar honderd meter van waar ik nu woon. Mijn ouders komen oorspronkelijk uit de Achterhoek. Ze zijn destijds verhuisd naar Nijmegen, omdat ze daar een bakkerij hadden overgenomen. Ik ben de middelste van drie; ik heb een oudere zus en een jongere broer. Aangezien ik de oudste zoon was, was ik eigenlijk voorbestemd om de bakkerij over te nemen, maar dat ging uiteindelijk niet samen met mijn talenten en interesses."

Waar bent u het meest trots op, zowel in uw carriére als privé?
"In mijn werk is dat het 'meekrijgen van mensen'. Je kunt ze wel een opdracht geven, maar uiteindelijk doen ze het voor jou, als persoon. Niet per se omdat je hun leidinggevende of commandant bent. Privé zijn we trots op waar we nu staan, na wat ons is overkomen in 2008. En het feit dat we nu al de achtste pup voor Hulphond Nederland aan het opvoeden zijn."

Wat maakt u zo betrokken bij het werk van Hulphond Nederland?
"In 2012 werd ik benaderd door Hulphond Nederland om de eerste PTSS-hulphond in Nederland uit te reiken aan een veteraan. Na me verdiept te hebben in de Stichting en werkzaamheden, besloot ik in te gaan op hun verzoek. De man aan wie ik de hond uit mocht reiken bleek ik te kennen. Sterker nog, het was de man die mijn zoon heeft proberen te redden na het vreselijke ongeluk. Mijn vrouw en ik waren sowieso al gek op honden. We zijn dan ook meteen gastgezin geworden voor de pups in opleiding. De ervaring die we nu opdoen en de indrukwekkende verhalen die ons ter ore komen, maken dit werk zo zinvol en bevredigend. De Stichting doet echt prachtig werk."

Commandant der Strijdkrachten, was dat als kind al uw droomberoep?
"Mijn vader vertelde me vroeger vaak over de Tweede Wereldoorlog. Ik ben daar toen veel over gaan lezen en zag in hoe belangrijk vrede, veiligheid en vrijheid zijn. Van daaruit is de wens ontstaan om naar de militaire academie te gaan. De dag na mijn eerste examen ontving ik al een brief dat ik aangenomen was. De rest is geschiedenis. Ik heb er veel moeten leren als jonge leidinggevende, maar het paste me als een jas."

Officieel bent u met pensioen, waar zijn uw dagen mee gevuld?
"Alles wat ik doe moet zinvol en leuk zijn. Dat maakt de keuze vaak eenvoudig. Met mijn vrouw heb ik afgesproken dat zij mag bepalen hoeveel ik werk, maar dat leidt soms toch nog wel eens tot discussie. Gelukkig zijn we beiden ‘honden-mensen’ en staat zij dus ook volledig achter de keuze om Hulphond Nederland op diverse manieren te helpen. We doen dit als gezin, door het opvoeden van pups. Daarnaast geef ik ook presentaties en lezingen waarvan de opbrengst ten goede komt aan Hulphond Nederland. Ik zet me eveneens in voor een aantal andere goede doelen. Tevens maak ik deel uit van de Raad van Commissarissen en Raad van Toezicht voor enkele organisaties, die ik met mijn kennis en ervaring tracht te adviseren. Ik kies daarbij bewust voor iets anders dan defensie, omdat ik het interessant vind om ergens anders in de keuken te kunnen kijken. Je bent immers nooit te oud om te leren."

Tekst: Arianne Le Duc (Hulphond Nederland)    |    Fotografie: Kelsie Lentjes (Hulphond Nederland)

Sinds een aantal maanden is de plaatsing van een hulphond thuis bij een PTSS-cliënt niet langer de eerste stap en bieden we een therapietraject aan via het Domingo House. Wat vindt u daarvan?
“Ik ben in het Domingo House geweest, heb het met eigen ogen gezien en heb zelfs een cliënt gesproken. Ik ben absoluut een voorstander, omdat we op deze manier nog meer mensen kunnen helpen. Het aantal honden dat opgeleid kan worden tot PTSS-hulphond is beperkt, terwijl de wachtlijst oploopt. Ik vind het wel belangrijk dat mensen die al over een hulphond beschikken er ook in de toekomst weer voor in aanmerking komen. Persoonlijk vind ik het fijn dat in plaats van een duur, groot pand een praktische oplossing temidden van de natuur gekozen is; we moeten aansprekend en onderscheidend zijn vanwege de kwaliteit van de therapie, niet door een prachtig gebouw. Mijn letterlijke woorden: we moeten investeren in psychologen en therapeuten, niet in bakstenen. Zo hebben we low cost en maximum output. Dat is ook voor onze donateurs zeer belangrijk."

Wat is uw leukste herinnering 
aan Hulphond Nederland?
"We hebben er heel veel. Sowieso is iedere nieuwe hond geweldig. Maar waar we het echt voor doen, zijn de cliënten. Er zijn cliënten naar ons toegekomen die zeiden dat de hond niet enkel kwaliteit van leven terug geeft, maar echt hun leven! Dat is toch geweldig!"

Waar kunnen mensen u in 
de nacht voor wakker maken?
"Toen ik nog millitair was, zei ik tegen mijn : ‘Je mag me altijd bellen als je me nodig hebt.’ De telefoon ging dan ook met enige regelmaat, ook 's nachts, want er was nogal eens iets aan de hand. Toen mijn opvolger het overnam heb ik na een maand de telefoon in de keuken gelegd. Dat gaf oprecht rust. Inmiddels koesteren we onze nachtrust, dus eigenlijk word ik liever niet meer wakker gemaakt, maar als het dan moet, probeer het dan met een lekkere soep. Daar ben ik echt gek op."

Wat weten veel mensen niet 
van Peter van Uhm?
"Dat ik een spelletjesmens ben. Dat weten eigenlijk alleen de mensen om mij heen. Met name de ouderwetse bordspellen, zoals Scrabble en ook Keezen vind ik erg leuk om te doen."

Welk muzieknummer raakt u het meest en waarom?
"Daar hoef ik niet lang over na te denken. Als ik vroeger mijn auto waste ging er altijd een cassettebandje in van de Dire Straits. Een geweldige band. Hun nummer ‘Brother in arms’ staat op nummer 1 in de Veteranen Top 50. Het staat voor alles waar ik in geloof; samen en blind op elkaar vertrouwen.”