Veteraan Roy Kolmer (42) werd in 1996 uitgezonden naar voormalig Joegoslavië. Voor de toen 17-jarige militair was dit een moeilijke tijd door de vreselijke dingen die hij daar meemaakte. Hierdoor ontwikkelde hij een posttraumatische stressstoornis (PTSS) en eenmaal terug in Nederland volgde een donkere periode. Die duurde heel lang, zelfs tot enkele jaren geleden. De verandering waar Roy al zo lang op zat te wachten? Hulphond Mawo. “Dankzij deze trouwe vriend heb ik mijn vrijheid en mijn leven weer grotendeels terug. Ik durf er op uit te gaan en mijn grenzen te verleggen. Zonder hem was me dat nooit gelukt! Mijn hobby’s zijn muziek maken en fotografie. Met Mawo aan mijn zijde kan ik dat weer allemaal oppakken. Wat een kameraad!”

Tekst: Astrid Prins   |    Fotografie: Chrisitaan Peelen

Slapeloze nachten
Roy woont samen met zijn vrouw en twee dochters in Wateringen. Hij groeide op in Drenthe. “Nadat ik van school kwam, ging ik direct in dienst bij Defensie. In 1995 was de oorlog in Bosnië in volle gang en ik werd al snel in 1996 als militair uitgezonden. Op dat moment was ik pas 17 jaar. Wij werden wel opgeleid en getraind, maar alleen tot hoever dat kan voor zo’n bijzondere missie. Niemand is tegen de gevolgen van een oorlog opgewassen. Op die leeftijd denk je dat je de wereld aankan,

maar niets is minder waar. Ik heb veel bizarre dingen meegemaakt. Te heftig om over te vertellen en zeker te zwaar om hierover op deze plaats in details te treden. Toen ik weer in Nederland kwam, heb ik daar nooit meer over gepraat. Ik stopte bij Defensie en ging aan de slag als beveiliger. Maar al snel ging het bergafwaarts. Ik had slapeloze nachten, een heel kort lontje en last van woedeaanvallen. Ik kon heel fel reageren op situaties die helemaal niet zo erg waren en vertoonde vluchtgedrag. Dat was een nare tijd. Pas na jaren kreeg ik de diagnose PTSS. Bijzonder detail was dat door mijn werk als militair ook mijn knieën versleten waren. Ik werd volledig afgekeurd en arbeidsongeschikt verklaard.”

PTSS-hulphond
De PTSS drukte een grote stempel op het leven van Roy. “Toen ik eenmaal wist wat er aan de hand was, ben ik hulp gaan zoeken. Ik ben overal geweest en heb van alles doorgemaakt: van poliklinische dagbehandelingen tot zelfs een opname in een kliniek. Daar werd ik vooral volgestopt met medicatie, waardoor ik als ‘een zombie’ door het leven ging. Bij het Centraal Militair Hospitaal in Utrecht, een expertisecentrum voor veteranen met PTSS, leerde ik om te praten over wat ik heb meegemaakt. Dat is een start om trauma’s te verwerken. Ik leerde er, samen met mijn vrouw en kinderen, alle ins en outs over deze psychische aandoening. Dat was echt een opluchting! Net voordat ik besloot om mij in een kliniek in Schotland op te nemen, kwam ik een veteraan met PTSS en een hulphond tegen. Hij

vertelde mij hoe de hond hem geholpen heeft en ik was echt onder de indruk van zijn verhaal. Ik besloot te onderzoeken of een hulphond misschien ook een uitkomst voor mij kon zijn. Via via kwam ik terecht bij Hulphond Nederland. Daar leerde ik al snel dat een PTSS-hulphond niet voor iedereen is weggelegd. Ik volgde, net als iedereen die een hulphond heeft, een erg goed en leerzaam traject dat door Hulphond Nederland is ontwikkeld.”

Direct een klik
“Wat was ik blij toen ik het goede nieuws kreeg dat een hulphond mij zou kunnen helpen. Vanaf dat moment is Hulphond Nederland op zoek gegaan naar de juiste hulphond voor mij. Een eerste kennismaking met Dirk, een grote koningspoedel, bleek een minder goede combinatie. Ik had niet veel met het ras en Dirk had op zijn beurt niet veel met mij. Niet lang daarna werd ik voorgesteld aan labrador Mawo. Gelukkig was dat meteen een schot in de roos! Er was direct een klik en sinds de komst van Mawo kun je wel zeggen dat ik een ander mens geworden ben. Hij heeft mij weer het vertrouwen in mezelf teruggeven.”

Plezier in het leven
Die eerste ontmoeting met Mawo is inmiddels alweer drie jaar geleden. Sinds dat moment is er veel voor Roy veranderd. “Het belangrijkste is dat ik mijn vrijheid weer terug heb. Dat betekent veel voor mij. Voorheen durfde ik niet naar plekken waar veel mensen zijn. Dat is nu wel anders. Een hond verplicht je om naar buiten te gaan. Mawo gaat altijd met mij mee. Waar ik ben, daar is hij. Hij weet precies wanneer ik een paniekaanval krijg en hoe hij dan moet handelen. Dat merkt hij aan mijn ademhaling, waarbij hij onderscheid kan maken tussen angstzweet én transpiratie door inspanning. Dat is toch superknap? In drukke winkels houdt hij mensen op afstand. Dat is fijn, zeker nu met corona. Soms heb ik nog last van stemmingswisselingen. Zodra ik mijn stem verhef, komt Mawo naar mij toe om me af te leiden. Hij weet precies wat hij moet doen. En dat geeft een veilig gevoel. Voordat Mawo in mijn leven kwam slikte ik 36 verschillende medicijnen. Nu nog maar één. Daardoor ben ik helder in mijn hoofd, heb weer plezier in het leven en geniet van kleine dingen. Ik zal altijd klachten blijven houden, maar samen met Mawo zie ik de toekomst weer zonnig in. We trekken erop uit en ik verleg elke dag mijn grenzen.”