Harriët van Beek heeft een man, twee volwassen kinderen, twee kleinkinderen, een leuke baan, een Tervuerense herder (de ‘hardloophond’ van haar man) én een kruising Golden retriever / Schotse collie. Die laatste is Maiko: haar hulphond.

Manon Beumer werkt als ervaringsdeskundige bij De Hoogstraat Revalidatie in Utrecht

Harriët is rolstoel gebonden. “Ik zit in een rolstoel met mijn rechterbeen recht vooruit”, vertelt ze. “Maiko helpt me onder andere met aan- en uitkleden. Hij opent kasten en laden, doet deuren open en dicht, en helpt me om dingen op te rapen die gevallen zijn. Als ik ga sporten geeft hij kleine gewichten aan en ook op mijn werk is hij onmisbaar.”

Belangrijke vragen
Harriët vertelt dat haar aangepaste auto haar een belangrijk stuk vrijheid teruggaf. “Een jaar of zeven geleden moesten er wat reparaties uitgevoerd worden aan onze auto. Mijn rolstoel kon daar achterin gereden kon worden. ‘Waarom ga je eigenlijk niet zelf autorijden?’ Vroeg de man van het autobedrijf. Toen het UWV het ging doorrekenen, bleek dat het goedkoper was om de auto aan te passen, dan dat de taxi kostte die mij elke dag naar mijn werk bracht. Achteraf ben ik zo blij dat de man van dat autobedrijf mij die vraag stelde. Dat heeft mijn leven veranderd.”

Zo zijn er in het leven van veel mensen vragen geweest die aanleiding vormden tot een grote verandering. In het geval van Harriët was dat ook een vraag die een vriendin – die ergotherapeute is – haar in 2010 stelde. ‘Een hulphond, zou dat niet wat voor jou zijn?’.

Frustreren
“Mijn vriendin dacht dat ik met mijn hulpvraag in aanmerking zou komen voor een hulphond. Ook voor mijn man Wim zou het prettig zijn als hij wat meer vrijheid kreeg en ik minder afhankelijk van hem zou zijn. We besloten een aanvraag te in te dienen bij de zorgverzekering voor een bijdrage in de kosten. In no-time was het voor elkaar.” Korte tijd later, in 2011, kwam hulphond Dido in het leven van Harriët en haar man. Helaas bleek na negen maanden dat deze golden retriever een nekhernia had waardoor hij niet meer kon werken. Zwarte labrador Pink – die bijna acht jaar lang een prachtige rol speelde in het leven van Harriët – kwam anderhalf jaar later. “Het was erg frustrerend dat dit zo lang duurde”, vertelt Harriët. “Er kwam iemand van de zorgverzekering hier thuis kijken en die was van mening dat mijn handicap van voorbijgaande aard zou zijn. We hebben onze rechtsbijstandverzekering ingeschakeld en uiteindelijk is het goed gekomen, maar leuk was het niet! Toen Pink met pensioen ging, zetten we ons al schrap voor weer zo’n lang verhaal. Maar toen ik belde met de verzekering om te vragen welke documenten we nodig hadden om een aanvraag in te dienen, vertelden ze dat ze een formulier van Hulphond Nederland voldoende was. Binnen twee maanden was het geregeld. Dat was wel even wat anders dan anderhalf jaar! Op 2 maart 2020 ging Pink met pensioen en op 3 maart kwam Maiko. Ik ben dolgelukkig met hem.”

Snelle hond
“Ik ging naar Herpen tijdens de sessiedagen om met een aantal honden te oefenen om te kijken welk type hond het beste bij me zou passen. Maiko was één van de honden en hij had direct mijn voorkeur. Hij is echt een snelle hond! Vanaf ons huis kan ik met de rolstoel naar het bos, maar als ik dat met Pink deed was ik anderhalf uur onderweg. Met Maiko rijd ik binnen een uurtje van ons huis naar natuurgebied de Posbank. Maiko is een hond die je bezig moet houden, daarom zijn we begonnen met ‘hoopers’. Dat is een hondensport die lijkt op agility maar die nauwelijks belastend is voor de hond en zijn handler. Vorige week gingen we voor de tweede keer naar het sportveld en toen hij in de gaten kreeg wat we gingen doen, heeft Maiko gepiept tot hij op het veld stond. Maiko kan in deze sport zijn energie kwijt en zijn snelheid laten zien. Dat is goed voor hem.”

Superslim
Op het moment dat we Harriët spreken is Maiko vier maanden haar hulphond. “Hij wordt al echt mijn maatje, ik kan hem nu al niet meer missen. Hij gaat mee naar mijn werk. Ik werk bij GSBB Stichting voor beheer en bewindvoering. Daar bedient hij de bel om de deur te openen en de schuifdeur bij het toilet. Hij helpt me bij het uittrekken van mijn jas. Ook ruimt hij lege enveloppen op, die doet hij in de papierbak. Mijn collega’s zijn het al jarenlang gewend dat er een hulphond in mijn leven is. Maiko is op mij gericht en is superintelligent. Thuis opent hij lades en dat doet hij vol overgave. Soms is het té bereidwillig. Laatst gaf ik aan dat ik ging koken, waarna Maiko naar de keuken liep en alle lades in de hem bekende volgorde opentrok. Alleen stond ik nog in de kamer en kon ik geen kant meer op. Hij heeft toen alles op commando weer dicht gedaan en nu opent hij de lades voortaan één voor één. Dat gaat super.

Ook heb ik ’s nachts een kussen naast mijn been liggen zodat ons dekbed daarop rust. Soms verschuift het kussen en als ik Maiko dan het commando ‘push’ geef, duwt hij het terug op zijn plaats. Maiko is nu vier maanden hier en hij duwt nu al ’s nachts zelf het kussen terug, zonder dat ik het hem hoef te vragen. Wat hij echter ook doet, op eigen initiatief, is ons dekbed over het kussen trekken. Op de een of andere manier weet hij, dat als het dekbed over het kussen ligt, het kussen beter op zijn plaats blijft liggen. Dat vind ik echt superslim.”

Tekst: Janine Verschure       Fotografie: Vincent Moll

“Mijn collega’s zijn het al jarenlang gewend dat er een hulphond in mijn leven is.”