Tekst: Anne Brugts|    Fotografie: Roel Nederveen

Presentator Jan Versteegh zet zich als VriendenLoterij-ambassadeur in voor Hulphond Nederland en de bouw van het Domingo House. Hij vertelt waarom hij zich voor dit doel inzet, over zijn kat Robbie en hoe hij mentaal gezond blijft in coronatijd.

Ben je weleens in aanraking gekomen met een hulphond?
“Nou, laatst voor het eerst, eigenlijk. We waren ergens aan het filmen en dan staan er altijd wel wat mensen langs de kant te kijken. Tussen die mensen stond ook een meisje met een hond. Toen we even een onderbreking hadden, liep ik naar haar toe en vroeg ik of ik de hond mocht aaien. ‘Ja dat mag,’ zei ze ‘want hij heeft nu pauze.’ Het bleek dat de hond haar hulphond was, die haar hielp herstellen van anorexia.”

Wat heb je zelf met dieren?
“Ik ben gek op dieren. Mijn zusje was vroeger bang voor honden en een ander familielid was allergisch, dus aaibare dieren die iets terug kunnen geven, hadden we niet. Wel goudvissen, schildpadden, en zelfs een keer een wandelende tak. Nu zou ik graag een hond willen, maar daar is mijn werk te onregelmatig voor. Ik heb wel een kat, Robbie. Hij is het soort kat dat geen vlieg kwaad doet, omdat hij te traag is om er een te vangen.” “Zeker in deze periode, waarin sommige mensen het extra moeilijk hebben, is therapie actueler dan ooit. Ik geloof dat veel mensen baat hebben bij therapie met dieren. Dieren zijn écht, die kunnen geen rol spelen. En een dier kan niet over je gevoel oordelen. Een therapeut wil dat natuurlijk ook niet doen, maar in zo’n gesprek kun je je toch geremd voelen om je vrij te uiten. Bij dieren hoef je daar niet bang voor te zijn.”

Wat doe je zelf om mentaal sterk en gezond te blijven?
“Ik sport veel. Ik heb een baan die bij tijd en wijle best stressvol is. Met dertig productiemedewerkers op de vloer en een zaal vol publiek ervaar ik soms wel prestatiedruk. Ik ga dan graag wielrennen of hardlopen om mijn hoofd leeg te maken. Verder heeft het vader zijn mij ook geholpen om mentaal sterk te blijven, als je de fase van slapeloze nachten eenmaal voorbij bent. De oudste zei vanochtend nog tegen me: ‘Jij bent echt een gekke Gerrit, papa. Je bent lief en soms dom en gek.’ Kijk, afgezien van ‘dom’ word ik daar wel blij van.”

Heb je tips om in deze tijd energiek en positief in het leven te blijven staan?
“Ja, wandelen! Ook als je niet kan sporten. Laatst was ik met wielrennen gevallen: fiets kapot, ik kapot. Dus ging ik wandelen. Goed voor je conditie en de hersenen. Tja, ik ben wel oud-gymleraar hè. Ik doe het zelfs tussen de opnames of repetities door. Dan zet ik een podcast op of luister ik naar de vogels en ben ik zo een uur en vijf kilometer verder.” “Na de puberteit heb ik een periode met een therapeut gesproken. Eén advies is me altijd bijgebleven: als je ergens mee zit, vraag je dan af of het over een jaar nog steeds belangrijk zal zijn. Een pot verf die is omgevallen? Nee, dus. Een deuk in je auto? Ook niet. Die maatstaf gebruik ik nog steeds. Soms is iets wel heel belangrijk en kan je er niks aan veranderen. Wat ik dan doe? Dat noem ik radicale acceptatie. Erbij neerleggen, dus. Hartstikke moeilijk, natuurlijk, maar ik probeer het wel.”

"Verder zegt mijn moeder altijd: ‘Count your blessings.’ Daar geloof ik zeker in. Je hebt altijd meer wél dan niet.”