Zonder begeleiding naar buiten
Chanou’s wereld was altijd wat klein, omdat haar vrienden een epileptische aanval best eng vinden. Door vriend Centennial én met hulphond Casey aan haar zij, is ze een stuk zelfverzekerder geworden. “Ik was best bang om op straat een aanval te krijgen, maar met Casey ga ik veel makkelijker naar buiten. Ook zonder begeleiding. Ze houdt me heel erg in de gaten en voelt meteen als er een absence aankomt. Ze gaat dan voor me staan, zodat ik niet verder kan en geeft aan dat ik even rustig moet gaan zitten. Door haar poot en haar kop op schoot te leggen zorgt ze dat ik rustiger word. Mijn vader steunt mij bij de training van Casey en zorgt dat ik sterk blijf en overeind. Mijn moeder legt mij vooral heel erg in de watten. Ik woon nog thuis. Mijn ouders steunen me door dik en dun. Sinds ik een relatie heb met Centennial, neemt hij gelukkig ook heel wat taken van hen over. Mijn ouders worden op die manier wat meer ontzien. Wat me ook zekerheid heeft gegeven is de tattoo die ik heb laten zetten op mijn pols. Die geeft aan dat ik epilepsie heb. Dat is voor de hulpdiensten erg prettig.”

Social Media, EPISODE en Hulphond
Bijna iedereen kent Hulphond Nederland van tv en ook Chanou kwam op die manier in contact met de stichting. “Ik heb altijd gedoneerd aan de stichting, omdat ik Hulphond Nederland een goede en positieve instelling vind. Ik ben gaan kijken of een hulphond iets voor mij zou kunnen betekenen. Via Facebook kwam mijn moeder in aanraking met het EPISODE onderzoek van de Erasmus Universiteit in Rotterdam. Zij onderzoeken wat een hulphond kan betekenen voor mensen met epilepsie en hun sociale leven. Daarnaast onderzoeken ze hoe de voordelen zich verhouden: de kosten van zorg ten opzichte van de kosten van  

een Epilepsie-hulphond. Mijn vader heeft het initiatief genomen en mij aangemeld voor een traject met een soort loting. Zo zijn we terecht gekomen bij Hulphond Nederland. Na een aantal trainingen bleek ik geschikt te zijn voor een hulphond. Uiteindelijk bleek ik met Casey een goede match te zijn.” Casey en Chanou een goede match Dan ben je er echter nog niet! “We trainen nog elke dag met Casey. In het begin hebben we extra veel hulp en steun gehad van Natascha, clientinstructeur van Hulphond Nederland. Dat gebeurde door thuisbezoeken en beeldbellen. Haar aandacht en training heb ik echt heel erg op prijs gesteld. We leerden de juiste commando’s en zij keek of we die goed toepasten. Het is echt een fijne begeleiding. Casey volgt me overal en altijd, zelfs als ik naar de douche ga of naar het toilet. Ze is heel alert. Daarnaast is ze soms een echte puber, ook tijdens het trainen. Dan trekt ze af en toe nog haar eigen plan. Als het bedtijd is, wil ze nog wel eens haar taken vergeten en in een diepe slaap vallen. Ik heb er echter alle vertrouwen in dat dat helemaal goed gaat komen. We zijn echt een prima team en in die korte tijd al goed op elkaar ingespeeld.”

Genieten van het leven
Chanou probeert zoveel mogelijk te genieten van het leven en steeds meer dingen zelf te doen. “Casey geeft mij vrijheid en zelfstandigheid. Bovendien vind ik het heerlijk om haar te verzorgen. Met mijn vriend probeer ik zoveel mogelijk leuke dingen te doen. We zijn allebei gek op dierentuinen en pretparken en zodra het weer kan, gaan we ook graag lekker uit eten. Heerlijk met z’n drieën wandelen is ook erg fijn. En moet ik even tot rust komen, dan vind ik het fijn om te kleuren. Met andere woorden, Centennial & Casey zijn echt mijn nieuwe medicijn! Mijn leven heeft daardoor veel méér kleur gekregen.”

Chanou Michels (28) woont bij haar ouders in Nesselande, in een mooie groene omgeving, met een strandje in de buurt. Dat lijkt een prima uitgangspositie voor een onbekommerd leven. Chanou heeft sinds haar geboorte echter epilepsie aanvallen. Haar ouders doen er al jaren alles aan om hun dochter te helpen. Eén van de opties was een operatie in haar tienerjaren. Dat zou wellicht uitkomst bieden. Kinderneuroloog Prof. dr. Onno van Nieuwenhuizen, onderzocht indertijd of Chanou daarvoor in aanmerking kwam.

Helaas bleek dit niet het geval. Bij Chanou zit het punt dat zorgt voor epileptische aanvallen dicht bij haar motoriek en emotie. Met alle risico’s van dien. De kans op verlamming bijvoorbeeld. Chanou gebruikt al lange tijd medicijnen, maar sinds december vorig jaar heeft ze iemand die haar in praktische zin helpt: Golden Retriever Casey, een lieve Epilepsie-hulphond van twee jaar. Het leven lacht haar weer meer toe ….

Tekst: Marielle Herrebrugh   |    Fotografie: Chantal Hobbelen