Van toen tot nu
Samen met haar man heeft Mireille twee honden, leonbergers, en deze trainen ze ook zelf. Ze gaan met ze reddingszwemmen en op huttentochten in de bergen. Allemaal hebben ze daar veel lol in. Maar dan komt in 2006 de diagnose MS. In een korte periode gaat Mireille erg achteruit. Elke twee tot drie maanden is er een ziekenhuisopname. Na twee jaar verhuizen ze naar een bungalow want traplopen gaat niet meer. Ze gaat van wandelstok naar rollator en vervolgens belandt ze in een rolstoel. Dat is ondertussen alweer tien jaar geleden. ‘Het accepteren is het moeilijkst’, zegt Mireille. ‘Dat je steeds meer afhankelijk wordt van hulpmiddelen en anderen. Je wordt nooit meer 100%, elke keer lever je een stukje in. Het ging gewoon heel snel bij mij. In het begin ontkende ik het, wilde ik alles zelf blijven doen en onafhankelijk blijven. De strijd in je hoofd is eigenlijk nog erger dan het fysieke ongemak. Ik moest me telkens weer aanpassen aan nieuwe omstandigheden. Uiteindelijk is mijn motoriek voor een groot deel weggevallen.’

Nieuwe rol van eigen honden
Omdat Mireille en haar man zelf al honden hebben, groeien die vanaf dat de diagnose in 2006 gesteld wordt mee in de ziekte van Mireille. Ze trekken niet aan de riem en voelen aan dat ze rustig moeten blijven. Helaas overlijdt dan één van de honden. Ze hebben al een nieuwe pup uitgekozen, Dante. En dan zien ze een TV-spotje van Hulphond Nederland over het project Teamwork. Daarbij kon je destijds in een pilot van de stichting je eigen hond opleiden tot ADL hulphond. Ze informeren bij Hulphond Nederland en voldoen aan de voorwaarden. ‘Ze waren aanvankelijk wel even sceptisch over onze pup Dante’, vertelt Mireille. ‘Leonbergers zijn grote honden die je wat meer moet stimuleren dan bijvoorbeeld labradors. Die zien het werk zelf. Na elke module werd beoordeeld of we verder konden in het traject. Na 16 maanden waren Dante en ik klaar voor het praktijkexamen en hadden we onze eigen eerste hulphond. Opgeleid in teamverband met Hulphond Nederland.’

Nieuwe hulphond Sandor
Als Mireille en Dante 7 jaar samen zijn gebeurt er iets heel verdrietigs. Dante krijgt botkanker en overlijdt. Mireille: ‘Dat was echt naar. Dante en ik waren al zo’n hecht team geworden. Onze clientinstructeur Yvonne schakelde gelukkig snel om een nieuw aanvraag te starten en in april afgelopen jaar hadden we onze eerste ontmoeting met Sandor, een donkerbruine labrador. Dat was in het begin van de Coronatijd en het zal me altijd bijblijven. Yvonne en Bregje, de trainster van Sandor, zaten op afstand bij ons in de tuin en we hadden alle voorzorgsmaatregelen genomen. Sandor liep echter overal ongestoord doorheen om te snuffelen en had nergens last van.

 ‘Wat relaxed’, dacht ik, ‘wij zitten hier allemaal moeilijk te doen en de hond gaat gewoon lekker zijn eigen gang’. Er was gelukkig ook een klik met Sandor dus met hem gingen we verder.

“Ik wil zo lang mogelijk zelfstandig blijven met de beperking die ik heb. Minder afhankelijk van anderen en met meer energie door een hulphond. Het traject met Sandor was anders dan met Dante want het project Teamwork bestaat niet meer. Een eigen hond opleiden is intensief. Je hebt een goede back-up nodig, zeker op slechte dagen waarop je het zelf niet kan. Daarom zijn gastgezinnen echt goud waard. Sandor heeft dus een regulier opleidingstraject gevolgd. In juni kwam hij als tweejarige bij ons en had alles al geleerd. Ik kan hem gewoon opdrachten geven, want hij kende deze al. Dat was ik natuurlijk niet gewend vanuit het verleden waarbij we onze honden altijd vanaf hun puppytijd zelf getraind hebben. Sandor was echt een kadootje met een strik erom, helemaal klaar. Yvonne kwam nog regelmatig langs om te kijken hoe het ging. Alles liep echter heel snel goed. Corona maakte het soms wel lastig en in het najaar hadden we vooral telefonisch contact. We hebben het met minimale fysieke begeleiding kunnen redden en op afstand was Yvonne altijd beschikbaar.’

Wennen aan een labrador
‘Waar ik aan moest wennen was dat een labrador qua karakter anders is dan een leonberger. Die laatste kon los met me meelopen en bleef altijd in een cirkel van 10 meter om me heen. Een labrador snuffelt veel meer en gaat verder weg. Sandor komt altijd terug als ik hem roep maar daar heb ik wel op moeten leren vertrouwen. Daarnaast is Sandor compacter dan mijn eigen eerste hulphond en kan overal sneller en makkelijker bij. Het is een volhouder en vindingrijk. Hij zoekt oplossingen, bijvoorbeeld als er iets valt op een moeilijk bereikbare plek. Wat Sandor voor me doet zijn de dagelijkse zaken als dingen oprapen van de grond, mijn schoenen aangeven, helpen met het uittrekken van mijn sokken, broek, jas en vest. Hij doet de deur achter me dicht en helpt me bijvoorbeeld ook bij het verschonen van het beddengoed. En daarnaast is hij natuurlijk de hele dag bij me. Door Sandor kan ik mijn zelfstandigheid en vrijheid behouden en kan mijn man ook af en toe weggaan. Hij weet dat Sandor bij me is en dat geeft hem rust. Daarnaast is het natuurlijk ook gewoon heel erg leuk en gezellig om een hond te hebben. Ik ben veel buiten en kom dan veel mensen tegen. Sandor kan lekker spelen met andere honden. Ik geniet ervan als ik hem zie genieten. Het gaat gewoon heel erg goed!’

Tekst: Inge Buitink  |    Fotografie: Eva Langens

Mireille is een positieve vrouw van 54 jaar. Ze woont samen met haar man en hulphond Sandor in de omgeving van Eindhoven. Vijftien jaar geleden kreeg ze de diagnose MS. Gefaseerd gaat ze vanaf 2006 helaas telkens een beetje achteruit en inmiddels is ze volledig rolstoel gebonden. Gelukkig is, naast haar man, hulphond Sandor haar steun en toeverlaat waardoor ze zo zelfstandig mogelijk kan blijven.