“Na een wandelvakantie in Schotland met een groep veteranen én hulphonden, wist ik gewoon dat er iets moest gebeuren. Direct daarna heb ik een aanvraag gedaan voor een eigen hulphond. En daar heb ik nog geen seconde spijt van. Ik had al twee honden, maar Douwe geeft mij extra structuur en rust.”

Peter woont in Heiloo, is getrouwd en heeft twee volwassen kinderen. “Ik heb twee Berner Senners en in maart 2021 word ik voor het eerst opa. Een aantal uur per week werk ik bij de GGZ in Heiloo als ervaringsdeskundige. Ik neem mijn honden altijd mee naar mijn werk. Daar hebben mijn cliënten veel baat bij. Daarnaast ben ik graag sportief bezig. Ik liep vroeger hard op redelijk hoog wedstrijdniveau en sport nog altijd graag. Dat doe ik om ‘zen’ te blijven, anders ben ik veel te gespannen. Dat heeft natuurlijk ook alles te maken met mijn PTSS.”

Ontkenning
“Mijn uitzending naar Zuid-Libanon was tijdens mijn dienstplicht. Ik had net mijn vwo afgerond. Achteraf gezien was de voorbereiding op die uitzending veel te kort. Als jongeman denk je dat je alles aankan, maar dat blijkt toch anders te zijn als je daar eenmaal bent. Er waren meerdere momenten die grote impact hadden. Eén daarvan was mijn aanhouding. Dat gebeurde samen met een dienstmaat, tijdens een bezoek aan Beirut door gewapende mannen, die een Kalasjnikov tegen mijn hoofd zetten. Ze haalden, als pure bangmakerij, twee keer de trekker over. Gelukkig gebeurde er niets, maar zoiets gaat niet in je koude kleren zitten. Bij terugkomst vanuit Libanon sliep ik slecht, had een kort lontje, was continue alert, had veel angstaanvallen en suïcide neigingen. Ik raakte in een depressie.

Pas na een televisieprogramma over een collegaveteraan ging er een lampje branden. Die man vertelde, in mijn ogen, mijn verhaal. Na wat zelfonderzoek heb ik aangeklopt bij het Veteraneninstituut. Die verwezen me door naar een specialist in traumaverwerking. Daar werd al snel duidelijk dat ik PTSS had. De symptomen zijn verergerd na een vakantie in Namibië, waarbij ons reisgezelschap werd overvallen en ik zwaargewond raakte. Op dat moment overspoelden alle emoties uit het verleden me op een manier die voor een ander nauwelijks voor te stellen is. Natuurlijk heeft dit alles ook uitwerking op je privéleven. Ik loste het op door ervoor te zorgen dat ik continu bezig was met hardlopen, studies en lange werkdagen. Zolang ik maar niet stil hoefde te staan bij mijn eigen problemen.”

De beste match
“De kracht van een hulphond is dat hij troost en onvoorwaardelijke liefde geeft. Ik wist van het bestaan van hulphonden. Pas tijdens een wandelvakantie met veteranen kon ik van dichtbij ervaren wat een hulphond allemaal voor iemand met problemen kan doen. De volgende stap was een aanvraag indienen. Echter, toestemming voor een hulphond krijg je niet

zomaar. Ik moest veel persoonlijke informatie geven en toestemming om mijn medische gegevens in te mogen kijken voor meer inzicht in mijn problematiek. Daarnaast vinden er huisbezoeken en veel gesprekken plaats. Je doorloopt een heel traject met trainingen en sessies over de omgang met honden. Daar zijn twee medewerkers van Hulphond Nederland nauw bij betrokken: één kijkt naar het welbevinden van de mens en de ander naar dat van de hulphond. Logisch, want er moet een goede match zijn.

Vervolgens kwam ik op een wachtlijst. Ik had de moed kreeg van Natascha Duncker, cliëntzorginstructeur van Hulphond Nederland. Ze dacht een goede match te hebben met Douwe, een zwarte labrador. Al de volgende dag was er een eerste ontmoeting én gelijk een klik tussen mij en Douwe. Het klopte gewoon en ook al was het een pittig traject, het is zeker niet voor niets geweest.” bijna opgegeven tot ik het verlossende telefoontje

Geborgenheid en plezier 
Die eerste ontmoeting was in 2018. Sinds Douwe bij Peter woont, zijn de twee onafscheidelijk. Douwe betekent voor Peter in één woord ‘geborgenheid’. “Dat dekt echt de lading. Ik kan me een leven zonder Douwe niet meer voorstellen. Hij geeft me rust, zorgt dat ik meer durf en onderneem én dat ik minder alert ben. Ook in drukke omgevingen blijft Douwe stoïcijns, en dus een rustpunt. Hij houdt me in bepaalde, voor mij stressvolle situaties, goed in de gaten en zorgt dan voor de juiste afleiding. Dat gebeurde bijvoorbeeld tijdens Dodenherdenking van 2019, waar ik uitgenodigd was voor de erewacht. Daar is een mooie foto van, die later viral ging.

Zonder Douwe had ik bepaalde dingen niet durven doen, omdat het te veel prikkels zou geven. En activiteiten die ik al wel deed, gaan dankzij Douwe met veel meer gemak. We hebben al verschillende reizen naar het buitenland gemaakt en onder andere de Warrior Games in Tampa Bay bezocht. Dat is een paralympisch sportevenement voor militairen en veteranen die psychisch en/of lichamelijk gewond zijn geraakt. Ook een internationale fietsvakantie over de Pyreneeën zou ik - denk ik - zonder Douwe niet hebben gemaakt. Wat is het heerlijk om aan het einde van een dagrit, Douwe al kwispelend klaar te zien staan. Een lange vliegreis of fietstocht; het doet hem allemaal niets. Dat geeft rust. Douwe zorgt echt voor meer plezier in mijn leven. Ik ben nog steeds onder behandeling voor mijn PTSS, maar met Douwe gaat het leven echt een stuk makkelijker.”

PTSS-hulphond Douwe zorgt dagelijks voor de nodige structuur in het leven van veteraan Peter Burger (62). Peter kreeg in 2008 de diagnose PTSS, vanwege zijn ervaring als 21-jarige in Zuid-Libanon. Die uitzending, als onderdeel van de eerste grootschalige Nederlandse deelname aan een VN-vredesoperatie, vond al plaats in 1980. Jaren later werd dus pas vastgesteld dat Peter getraumatiseerd terug was gekomen uit Zuid-Libanon. Wat hij daar meemaakte, werd destijds eigenlijk niet besproken. “Ongelooflijk eigenlijk dat zo’n ervaring jarenlang zoveel impact heeft.”

Tekst: TekstUeel - communicatie (Mariëlle Herrebrugh)    |    Fotografie: Ferry de Wet

Peter Burger met PTSS-hulphond Douwe tijdens Nationale Dodenherdenking in 2019 - fotografie: Ilvy Njiokiktjien ©