Tekst: Linda Schlief   |    Fotografie: Eva Langens

Het was 2004 toen Henri Ebben met een mountainbikewedstrijd meedeed in Groesbeek. Tijdens een afdaling ging het helemaal mis. De sportieve Henri sloeg over de kop en kwam ten val. Vanuit de motorcross had hij er wel vaker over gehoord: zo’n val kan zeer ernstig aflopen. Hij voelde het eigenlijk meteen: zijn ademhaling ging moeilijk en zijn onderlichaam voelde hij niet meer. Al snel bleek dat hij zijn nek had gebroken, wat resulteerde in een hoge dwarslaesie en verminderde longcapaciteit. “Mijn leven stond op zijn kop.”

Revalideren
De dwarslaesie betekent voor Henri dat hij sinds die val geen gevoel meer in zijn onderlijf heeft, een beperkte longcapaciteit, weinig kracht in zijn armen en een paar handen die zo goed als niets meer doen. Hij zit nu in een rolstoel die hij voortbeweegt met een speciaal soort handschoenen op de hoepels van de elektrische wielen. Een jaar lang moest hij revalideren bij de Sint Maartenskliniek, waar hij zeer goede begeleiding kreeg. Van fysiotherapie tot ergotherapie, psychologen en maatschappelijk werkers: op alle fronten werd er gezorgd dat hij zijn leven weer voort kon zetten, maar wel totaal anders. Hij had in die tijd een huishond, maar die kreeg een ander tehuis. Met al het op- en neerreizen naar het ziekenhuis konden hij en zijn gezin daar niet meer voor zorgen. bewaren.

Maatje in huis
Henri heeft twee dochters die ten tijde van het ongeluk nog thuis woonden. Inmiddels zijn die volwassen en uit huis. Nu woont hij alleen, in Wanroij. Hoewel, hij heeft nu hulphond Djazz, die hem altijd en overal vergezelt.

Toen Henri aan het revalideren was, wees de maatschappelijk werker hem op Hulphond Nederland. In Herpen maakte Henri kennis met de hulphonden en de stichting. Vrij snel werd duidelijk dat een hulphond van grote toegevoegde waarde zou zijn voor Henri en kon hij een aanvraag indienen. De eerste hulphond die Henri kreeg was Yoda, een grote zwarte labrador die bijna 9 jaar bij hem is gebleven. Djazz is zijn tweede hulphond, sinds ongeveer drie jaar. De hulphond helpt vooral met het oppakken van dingen: de krant, de afstandsbediening en papieren. Maar hij opent en sluit ook deuren. Yoda was een hond die soms zijn eigen plan trok en niet altijd direct kwam als hij geroepen werd. Hij was echter dol op het werk dat hij voor Henri mocht doen. Alle handelingen voerde hij perfect uit; daar had hij echt plezier in.

Thuistraining
Hoewel het meteen een match was, moesten ze nog wel aan elkaar wennen en samen oefenen, de zogenaamde thuistraining. Djazz is een stuk kleiner dan Yoda: een blonde kruising tussen een labrador retriever en een golden retriever. Omdat Henri vrij groot is, moet Djazz met haar voorpoten op het voetenplankje en zijn schoenen gaan staan, of zelfs op zijn schoot, om bijvoorbeeld een keycord aan te geven. In het begin vond ze dat spannend, want soms gleed ze weg of stond de rolstoel niet goed op de rem. Nu weet Henri dat de rolstoel goed op de rem moet staan zodat Djazz hem niet wegduwt als ze iets aangeeft. Djazz is erg aanhankelijk en wijkt bijna niet van zijn zijde: als je haar roept komt ze meteen. Als er iets op de grond valt, staat ze direct klaar en wacht ze op het commando om het aan haar baasje te geven. Djazz kan zelfs iets kleins als een bankpasje oprapen en de post aangeven.

Onder de mensen
Djazz zorgt ervoor dat Henri een paar keer per dag naar buiten gaat. Dat is goed voor zijn longen en ook prettig voor het sociale contact. Een hulphond trekt vaak nog wel bekijks, al merkt Henri dat het de laatste tijd minder wordt. Hulphonden zijn steeds bekender! Djazz kijkt met haar grote bruine ogen iedereen vriendelijk aan. Daarom maken mensen altijd wel even een gezellig praatje.

Twee dagen per week gaat Henri naar zijn voormalige
werkgever om vrijwilligerswerk te doen: hij bemant de receptie van het autobedrijf. Het contact met zijn collega’s, de monteurs en de klanten is heel fijn. Ook Djazz houdt ervan om onder de mensen te zijn. Niemand gaat zo vrolijk naar het werk als Djazz! Ze begroet iedereen enthousiast en gaat dan braaf bij Henri liggen bij de receptie, waar ze ook de klanten kan begroeten.

Schilderen
Het ongeluk zorgde er helaas voor dat Henri zijn oude hobby, mountainbiken, niet actief meer kan uitvoeren. Hij kijkt echter nog steeds graag naar motorcross en voetbal. Met zijn op maat gemaakte bus rijdt hij ook wel naar sportwedstijden. Zo ging hij al eens naar Spielberg, Oostenrijk en in Hockenheim naar de Formule 1. Ook fietst hij af en toe een rondje met zijn koppel handbike.

Tijdens zijn revalidatietraject ontdekte hij een nieuwe manier van ontspannen, namelijk schilderen. Twee keer per week gaat hij nu naar een activiteitencentrum, waar Djazz hem ook helpt zijn schort om te doen en zijn kwasten aangeeft. De kwast wordt tussen zijn handschoen geklemd. Zodoende kan hij zich inmiddels prachtig uiten op het canvas. Al meerdere keren exposeerde hij zijn werken in het dorp, waar men altijd erg positief reageert.

Brabantse gezelligheid
De toekomst ziet Henri zonnig in. De afgelopen twee jaar werd hij opa van maar liefst 2 kleinzoons: beide dochters kregen een kindje. Hij zorgt dat hij zijn gezondheid goed onderhoudt en zijn spieren waar mogelijk blijft trainen bij de fysiotherapeut. Het grootste geluk: vrienden en familie staan altijd voor hem klaar en lossen kleine ongemakken snel op. Ze helpen hem als er iets gerepareerd moet worden, onderhouden de tuin en lopen binnen voor wat Brabantse gezelligheid. “Samen maken we er wat van, dat is toch het belangrijkste.”