kijken je al ‘zen’ maakt. Ik hoop daarom dat ik binnenkort weer meer naar kantoor kan, want daar zie ik na twee jaar thuiswerken (in het kader van corona) wel naar uit.”

Dankbaar
Abby is eigenlijk altijd bij Hans, behalve tijdens het handbiken. “Ik heb een vast rondje van 70 km dat ik drie keer in de week afleg. Ik rijd dan ruim 20 km per uur. Dat zou voor Abby immers niet vol te houden zijn. Die draagt op andere manieren bij aan mijn weerstand en gezondheid. Ik laat haar door weer en wind uit, maak veel makkelijker contact, heb minder medicatie nodig en ze heeft een belangrijke sociale functie, waardoor ik mij altijd gezien en gehoord voel. Ook verlicht ze met haar aanwezigheid mijn pijn. Ik ben dus heel dankbaar voor Abby. Ik hoop echt dat in de toekomst de zorgverzekeraar nog meer het belang en effect van hulphonden gaat inzien, zodat de bekostiging ervan voor mensen geen beperking meer vormt. Want een hulphond gun ik iedereen!”

om te kijken of er een klik is. Voor mij is het erg belangrijk dat de hond een eigen karakter heeft. Nou, dat heeft Abby! Ze is gruwelijk eigenwijs. Als je haar een vinger geeft, pakt ze je hele hand en ze is een beetje bitchy”, lacht Hans. “Ze is specifiek getraind voor de werkzaamheden die bij mijn beperking horen. Abby is heel belangrijk voor mij. Ik zeg wel eens: “zonder hond kan ik overleven, maar met hond heb ik een leven.”

Aan één blik genoeg
Abby maakt het leven van Hans een stuk lichter, letterlijk en figuurlijk. Hans: “Ze is altijd bij me, echt een maatje en we hebben aan één blik genoeg om elkaar te begrijpen en duidelijk te maken wat er moet gebeuren.

Abby is een zonaanbidder. Haar favoriete plekje is de stoel in de serre. Als ze mij op een bepaalde manier aankijkt, vraag ik mijn vrouw de serredeur open te doen. Dan snelt ze daar naar toe. Als de pakketdienst aanbelt, loopt ze meteen naar de deur, zodat ik rustig uit mijn stoel kan komen om achter haar aan te gaan. Ze voelt ook heel goed aan als ik pijn heb. Dan gaat ze extra dicht bij me zitten.”

Dierbaar maatje
Abby is de vierde hulphond van Hans. Hans: “Hulphonden blijven werkzaam tot ze maximaal tien jaar oud zijn, dan gaan ze met pensioen. In mijn geval betekent dat afscheid nemen. Het is niet verplicht om afscheid te nemen, soms blijft de hulphond ook na zijn pensioen bij de cliënt. Dat proces van afscheid nemen valt mij altijd zwaar. Alsof je afscheid moet nemen van een heel dierbaar maatje. Ik weet dat pensionering bij een maximale leeftijd van 10 jaar voor het welzijn van de hond het beste is, maar om daar overheen te komen heb ik echt wel een jaar nodig. Gelukkig weet ik dat ze goed terecht komen. Zo woont mijn gepensioneerde hulphond Owen bij onze dierenarts, waardoor ik hem toch regelmatig zie.”

Verbazing
Ondanks zijn beperking leidt Hans een actief leven. “Ze kwamen er bij het revalidatiecentrum al snel achter dat ik makkelijk praat. Daardoor werd ik gevraagd of ik ervaringsdeskundige wilde worden. Op die manier sta ik lotgenoten bij. Ook ben ik gastdocent dwarslaesie op de Fontys Hogeschool voor de opleiding fysiotherapie. Dat doe ik heel graag. Ze mogen mij dan alles vragen, niets is taboe. Verder ben ik vrijwilliger bij Hulphond Nederland en geef ik demo’s en lezingen. Het delen van mijn verhaal is belangrijk geweest voor de verwerking van mijn ongeluk. Ook vind ik het heel leuk om de verbazing in de ogen te zien als ik vertel dat ik zelf autorijd en ook op veel andere fronten een actief leven leid. Ik hoor vaak terug dat dit inspirerend werkt.”

Grote steun
Hans werkt ook nog halve dagen. “Ik ben al 30 jaar bij dezelfde baas. Mijn werkgever is altijd een grote steun voor mij geweest. Hij liet na mijn ongeluk meteen weten dat hij mij absoluut terug wilde hebben. Dat doet zoveel goed! Mijn collega’s zijn ook gek op Abby. Er gaat zoveel rust van haar uit dat alleen naar haar 

“Mijn vrouw wilde altijd al een hond, maar omdat wij beiden fulltime werkten, was dat geen optie. Tijdens mijn revalidatie zag zij een documentaire van Martin Gaus over de stichting SOHO, de voorloper van Hulphond Nederland. De volgende dag kwam ze naar me toe en zei: “En nu komt er een hulphond!” Zo geschiedde”, lacht Hans. “Aanvankelijk vroeg ik een afgekeurde hulphond aan, omdat ik dacht dat ik te goed was. Tijdens de intake zagen ze echter dat ik niet kon bukken en dat ook andere handelingen, zoals iets uit de schappen pakken, de was uit de machine halen of opstaan, heel veel energie kostten”. De medewerker van Stichting Soho was duidelijk: ‘Jij heb recht op een “gewone” hulphond!’

Gruwelijk eigenwijs
Het vinden van een hulphond vergt een zorgvuldig proces. Hans: “Het belangrijkste is dat er een match is. Er vindt eerst een praktische indicatie plaats waarbij er o.a. bekeken wordt welke handelingen een hulphond voor de cliënt kan gaan uitvoeren en of de cliënt voor een hond kan zorgen. Ook wordt er een profielschets gevraagd: wat voor hond wil je, wat voor karakter is gewenst? Als er op papier een match is, volgt een ontmoeting 

Ruim 23 jaar geleden kreeg Hans Sanders een ernstig motorongeluk. Zijn rug en nek braken op tien plaatsen, met een hoge dwarslaesie en gedeeltelijke blindheid als gevolg. Er volgde een intensieve revalidatie. In die periode zag zijn vrouw een documentaire over hulphonden. Daar was zij zo door geraakt, dat ze vastbesloten was om ook voor Hans een hulphond te regelen. Dat lukte! Inmiddels is Abby de vierde hulphond.

ADL-Cliënt Hans Sanders:

“Zonder hond kan ik overleven, maar met hond heb ik een leven”