Wat maakt je zo betrokken bij het werk van Hulphond Nederland??
"Ik heb gezien hoe ongelooflijk waardevol het is wat Hulphond Nederland doet. Het is gewoon boter bij de vis. Je ziet heel concreet resultaat, wat het betekent voor mensen en wat het de maatschappij aan kosten scheelt. Als je goed investeert aan de basis, als je mensen op een goede manier hulp biedt, dan profiteert de hele samenleving daarvan! En ik zie natuurlijk ook hoe bevlogen de mensen zijn die werken bij Hulphond Nederland. Dat ervaar je door het hele bedrijf heen. Er is heel veel expertise aanwezig en er wordt echt gekeken naar het welzijn van de dieren. Nieuwe inzichten worden meegenomen en direct toegepast in de manier van werken. En met de dierondersteunde therapie kunnen ze zoveel kinderen, en inmiddels ook volwassenen, helpen.”

Welk muzieknummer doet je het meest en waarom?
"Ik heb geen favoriet nummer, dat is zo afhankelijk van het moment en de stemming waarin ik ben. Ik ben wel al sinds jaar en dag fan van Queen, dus dat is altijd goed.”

Wat is je leukste herinnering aan Hulphond Nederland?
“Ik heb zo ontzettend veel mooie herinneringen. Heel lastig om daar een keuze uit te maken. Maar waar ik heel gelukkig van word, is mensen verrassen met een hulphond. Er was een gala dat ik presenteerde - ik geloof in 2018 - waarbij twee mannen in de zaal zaten, Cliff en Freek, die beide enorm afhankelijk waren van allerlei soorten zorg en hun omgeving. Maar alle aanvragen voor een hulphond bij gemeentes en verzekeraars werden afgewezen. Ze kwamen telkens niet in aanmerking ervoor. We hebben daar ter plekke het publiek uitgelegd waarom een hulphond zo belangrijk en kostbaar is. We hebben deze mensen zelf hun verhaal laten vertellen, waardoor iedereen direct begreep wat een hulphond kan betekenen voor mensen en dat ze hun portemonnee moesten trekken om te doneren. Aan het einde van dit gala kregen deze mannen uiteindelijk een hond van Hulphond Nederland. Het was zo bijzonder die mensen zo blij te kunnen maken… De impact voor zulke mensen is zo enorm, en niet alleen voor hen, ook voor hun directe omgeving, die belast zijn met de zorg. Je helpt wel 5 à 6 mensen met een hulphond. Reken maar eens uit hoe waardevol dat is, op elk gebied.”

Wat weten veel mensen niet van Anita Witzier?
“Dat is dan eigenlijk iets waar ik niet graag mee te koop loop denk ik, dus dat moeten we misschien maar zo laten... Mensen weten al zo veel van me... Oh ja, wat de meesten niet zullen weten is dat ik kunstplanten in huis heb. We hebben een prachtige groene tuin. Dat is de verdienste van mijn man, maar ik heb absoluut geen groene vingers. Die kunstplanten zijn de investering dan ook meer dan waard.”

Waar kunnen mensen je in de nacht wakker voor maken?
“Voor absoluut niets... als ik slaap wil ik slapen. Mij niet wakker maken!”

Je hebt het kookboek 'Zonder fratsen' uitgebracht en het boek 'En Bedankt'. 
Gaan we meer van jou lezen of ligt er nog een andere ambitie in het verschiet?
“Nee niet per se. Ik vond het heel leuk om te doen hoor, maar ik zou bijvoorbeeld geen roman kunnen schrijven. Dan moet je over zoveel dingen nadenken: over de verhaallijn, de ontwikkeling van personages, spanningsbogen, een plot, etc. Dat is zo enorm ingewikkeld. Dat zou ik echt niet kunnen. Het boek ‘En Bedankt’ zijn 60 korte verhalen. Dat is iets wat me wel ligt. Het is heel overzichtelijk, dwingt je om na te denken over wat je van iets vindt, om het in perspectief te plaatsen en over op welke manier je iets formuleert.”

Waar ben je het meest trots op in je carrière, en ook privé?
“Ik ben niet zo gauw trots, maar ik ben wel trots op het feit dat ik zoveel verschillende dingen heb mogen doen. Dat doe ik niet alleen natuurlijk, het is echt teamwork. Mensen vergeten wel eens dat er een heel team achter een tv-programma schuilgaat. Ik ben gewoon één van de schakels, maar wel de zichtbare schakel, het gezicht naar buiten toe. Eigenlijk is het net als met een hulphond. Iedereen focust zich op hoe bijzonder het is wat de hulphond kan en doet, maar daar zit natuurlijk ook een hele keten achter. En uiteraard ben ik trots op de kinderen, ofschoon ze met hun 24 en 29 jaar geen kinderen meer zijn, maar ze blijven natuurlijk wel altijd ‘mijn’ kinderen. Verder ben ik ook trots op mijn relatie met Michel, waaree ik buitengewoon gelukkig ben.”

Je hebt ontzettend veel programma's gepresenteerd, van welk programma ging je hart sneller kloppen?
“Oei, dat is een lastige vraag. Ik heb zoveel verschillende dingen gedaan. Maar dan denk ik toch ‘Memories’ en ‘Anita wordt opgenomen’. Die programma’s gingen over universele dingen die voor iedereen herkenbaar zijn; leven, liefde, sterven ... over verlangen, gemis, over wie je bent… zaken waar we allemaal in ons leven mee te maken krijgen en waardoor je ontdekt dat het leven helemaal niet maakbaar is.

10 voor taal vond ik ook geweldig om te doen, samen met Marcel van Tilt. We namen wel drie of vier shows per dag op en dat was iedere keer weer een feestje met die Belgen.”

Je bent (TV) presentatrice en veel op tv, was dit als kind je droomberoep voor later?
“Eigenlijk had ik geen droomberoep voor ogen. Ik wilde mee op avontuur met de Enterprise of met Floris (tv-serie ‘66-’69), maar dat was niet realistisch natuurlijk... Ik ben echt bij toeval bij de televisie terecht gekomen. In de vakantie werkte ik voor het uitzendbureau. Dat zocht voor het programma Tineke bij Veronica een soort assistent van de productieassistent. Ik heb dat een jaar gedaan, vond het hartstikke leuk, maar het was niet echt mijn wereld, dus ging ik weer verder met mijn studie. Na een halfjaar werd ik weer gebeld. Ze hadden een omroepster nodig. Na een screentest met een aantal andere kandidaten, werd ik gekozen. Ik heb daar ook nog personeelszaken gedaan. Dat was heel leuk omdat je iedereen in het bedrijf leert kennen. Omdat ik ook steeds meer programma’s ging doen, moest ik een keuze maken. Die was snel gemaakt natuurlijk: het avontuur bleef lonken en ik kon ook niet wennen aan die lange dagen op kantoor, hoewel dat werk wel interessant was. Als je programma’s mag maken dan is echt geen dag hetzelfde. Dat maakt dit vak zo bijzonder en leerzaam.”

Wie is Anita Witzier?
“Phoe.... ik ben al 60 jaar, dus where to begin....Ik ben opgegroeid in Groot-Ammers, een klein dorpje in Alblasserwaard. Ik was enig kind, mijn vader was uitvaartondernemer en mijn moeder assisteerde hem daarbij. Op mijn 19e ben ik het huis uitgegaan om te studeren en op kamers gegaan in Utrecht. Ik ben getrouwd met Michel en heb twee kinderen; Julia en Bram. En niet te vergeten onze hond Ollie natuurlijk. Ollie is een boxer van bijna 12 jaar en nog zo enorm speels, lief en energiek.”