dan kiezen? Ik zou het echt niet weten. Wita is het beste wat me, na mijn ongeluk, is overkomen. Ze zorgt ervoor dat ik positief blijf. Ze stelt me gerust. Ze vergroot mijn wereld en geeft me vrijheid.” “De mentale waarde van Wita is zeker zo groot als de fysieke”, zegt Sanne. “Als zij er is, durf ik het wél. Ik heb geen reden meer om bang te zijn of om dingen niet te doen.” Dat Wita óók helpt in praktisch opzicht, voelt voor Sanne dan ook haast als een bijkomstigheid. Want speels als ze is, Wita weet dondersgoed wanneer ze aan het “werk” moet. Ze houdt haar baas voortdurend in de gaten en helpt zodra het nodig is. “Door Wita heb ik geen extra hulp nodig. Als ik iets laat vallen, dan pakt ze het gewoon. Ze helpt me naar bed, ze doet de koelkastdeur dicht. Het is een geoliede machine.” Hierdoor kan Sanne haar dagen zo inrichten als ze wil, kan ze naar vriendinnen, naar concerten, naar buiten.

Stichting San
Overdag is Sanne druk met de San Foundation. “Ik wilde het oplossen, dwarslaesies. Ik ging er een boek over lezen. Ik moest het fiksen. Maar ik kan het natuurlijk helemaal niet oplossen. Maar met mijn stichting kan ik wel m’n steentje bijdragen.” In haar woonkamer maakt ze sleutelhangers, tassen en truien die verkocht worden bij winkels in de buurt. De opbrengst gaat naar wereldwijd dwarslaesieonderzoek. Ook de website maakt Sanne zelf. Inclusief webshop, maar die is nog onder constructie. En die horecadroom? “Laatst stond het gemeentehuis van Asperen te koop, een perfecte plek voor een restaurant. Maar ik zou het nu niet kunnen zoals ik zou willen. Dan zou ik het mezelf heel moeilijk maken. Het is maar beter zo, even.” Misschien straks nog eens, later, en moet het dan niet ‘Wita’s’ heten, dat restaurant? “Da’s een goed idee. Ja, dat vind ik heel mooi.”

ernstigste vorm onder de dwarslaesies – vanaf haar vijfde rugwervel verlamd was en niet meer kon lopen. Hoop op herstel is er niet, althans, niet met de huidige behandelingen en medicatie. Wel is er veel gaande in dit specifieke gezondheidsveld. Er wordt veel onderzoek gedaan dat steeds tot nieuwe perspectieven leidt. “Ik heb altijd gezegd: dit is het niet. Ik heb goede hoop voor de toekomst. Ik ga ooit weer lopen.” Onverstoorbaar, positief en optimistisch is ze. Sanne zit dan ook niet snel bij de pakken neer. Zodra ze, zes weken na het ongeluk, verhuisde van de IC naar het revalidatiecentrum, belde ze Stichting Hulphond Nederland. Bekend was de stichting namelijk al: de moeder van Sanne’s beste vriendin was gastgezin voor hulphondpups. “Dat vond ik altijd zo leuk, de training van die pups. Op de hoogte van de werkwijze en de toegevoegde waarde van zo’n dier, wist Sanne: het leven zou beter worden mét een hulphond. Vooral een stuk leuker. Formulieren werden ingevuld, handtekeningen gezet, gevolgd door een praktische indicatie en goedkeuring door de zorgverzekeraar. Toen Sanne precies een jaar later, in april 2020, thuis kwam, hoefde ze nog maar een paar maanden op haar hulphond te wachten.

Wita
Het karakter van labrador Wita matcht als geen ander met dat van Sanne. “Ik danste op de bar, ging pas naar huis als het licht aan ging,” vertelt Sanne over haar ‘lopende’ leven. Ze was een horecamens en gezelligheidsdier pur sang en zou een eigen restaurant beginnen, ‘SAN’. Je kunt je bijna voorstellen dat Wita precies zo zou zijn, als ze een mens was geweest: enthousiast, druk, the life of the party. “Die maffe”, noemt Sanne Wita liefkozend. Ondeugend ook, en een onuitputtelijke plager. “Ze is supergrappig. Als ik haar uitlaat, dan rent ze vaak het gras op. En ze weet heel goed dat ik met mijn stoel niet op het gras kan komen. Het is maar goed dat ik geen behang had, anders had ik haar erachter geplakt” (lachend). Een drukke, vrolijke hond is niet voor iedereen en voor iedere hulpvraag weggelegd. Maar Sanne vroeg er specifiek om. In de zomer van 2020 werd Wita gebracht. “We hebben mogelijk een geschikte hulphond, had Hulphond Nederland gezegd aan de telefoon. Ik was enorm zenuwachtig. Maar ik zag hoe knap ze was en ik was meteen helemaal blij.” Hulphond Nederland komt nu om de zes maanden langs, voor een check en voor tips. En ze helpen bij de training, die ook na de plaatsing doorgaat.

Vrij zijn
In de gang bij Sanne thuis hangen ingelijste, uitvergrote foto’s van de ogen van haar ouders, broer en haarzelf. Kunstwerken. Daaronder, nog groter, hangt een foto van het oog van Wita. “Met rode en blauwe stukjes erin, zo mooi”, zegt Sanne. Het zegt genoeg. Wita is meer dan een hulpverlener: een beste vriendin, familie, haast. “Soms denk ik, als ik de keus had en weer zou kunnen lopen, maar dat het dan zonder haar moet, wat zou ik 

We spreken af via Teams – een overblijfsel uit de Coronatijd en wel zo makkelijk als je niet bij elkaar in de buurt woont. Sanne verschijnt enthousiast voor de camera. Lange blonde haren, tanden bloot lachend, energiek, vrolijk. Ze laat me zwarte labrador Wita zien, haar hulphond, op een kussen voor het raam. En haar andere hond, Bobbie, een kleintje. Oma komt ook even voorbij, zwaaiend naar de camera. Ze showt haar huis. Iemand die van mooie dingen houdt. Die van het leven geniet. Ze heeft het goed voor elkaar, zo lijkt het.

“Dat is zo”, zegt Sanne. “Ik heb veel geluk. Ik heb een huis, waar alles voor me is aangepast bij mijn ouders in de tuin. Ik ben niet arm, ik heb mensen om me heen, vriendinnen. Twee honden. Ik heb het goed. Behalve dat dan.”

Hulphond
Want Sanne heeft natuurlijk niet voor niets een hulphond. Sinds haar 23e zit ze in een rolstoel. In 2019 kreeg ze een zwaar auto-ongeluk waarbij ze op de intensive care terecht kwam. Al snel was duidelijk dat ze een cervicale dwarsleasie had – de 

Sanne van Schaik uit Asperen was 23 toen ze vier jaar geleden door een dwarslaesie in een rolstoel belandde. Met haar hele leven op zijn kop, helpt hulphond Wita haar vrijheid te behouden. “Ik heb me wel eens afgevraagd: is dit het nog wel waard? Maar Wita máákt dat het zeker waard is.”

ADL-Cliënt Sanne van Schaik:

“De mentale waarde van hulphond Wita is zeker zo groot als de fysieke”